Inmiddels is het anderhalf jaar later sinds mijn fascinatie voor zombies, en een bijbehorende apocalyps, is begonnen.
Nee, ik ben geen doomsdayprepper en ook geen conspiracy theorist, maar ik verveelde me wel kneiterhard toen ik 10 dagen lang mijn muil moest houden bij een stiltemeditatiecursus. Ofja, moest. Ik koos er natuurlijk zelf voor.
In ieder geval, ik verveelde ik me daar zo hard dat ik ging filosoferen over hoe het leven zou zijn als het leven, hoe we het nu kennen, compleet op zijn kop zou staan. Een leven tijdens een zombie-apocalyps. Zouden zombies überhaupt mogelijk zijn?
Ik denk veel na over het leven en wat het nut er nou van is. Hoewel ik nog veel te jong ben om een cabriolet te kopen, of om santiago de compostela te lopen, vraag ik me regelmatig af of dit het nou allemaal is. De komende veertig jaar werken, kinderen krijgen, je kent het wel. Misschien kocht ik daarom ook wel een camper. Misschien is dat stiekem gewoon mijn cabriolet.
Dat nadenken over het leven is niet iets van de afgelopen twee jaar. Dat doe ik eigenlijk al heel lang, maar hoe ouder ik word des te meer ik me ervan bewustword dat ik zelf bepaal wat er met mijn leven gebeurd.
Natuurlijk liggen er ook heel veel dingen buiten mijn macht. Daarom focus ik me liever op de dingen waar ik wel zelfbeschikking over denk te hebben. Zo begon deze blog bijvoorbeeld ook.
Aanmodderen
Ik merk dat het vertrouwen in mijn eigen autonomie de grootste onrust in mezelf heeft weggenomen. Als ik namelijk wat wil dan ga ik er gewoon voor. Dat betekent dat ik soms heel hard moet werken. Het belangrijkste vind ik om gewoon iets te beginnen en er elke dag wat aan te doen. Na een poosje heb je dan stiekem al heel wat bereikt.
Dat neemt niet weg dat alles in mijn ogen, en die van een van mijn beste vrienden, altijd aanmodderen is. Gelukkig word je daar gaandeweg ook weer beter in in. Constructief aanmodderen noemt hij dat.
De echte roeping van zelfhulpgoeroe’s
Ik ben echt allergisch voor zelfhulpgoeroe’s en soortgelijke boeken. Ik lees wel graag non-fictie, maar alleen als het concreet en niet zweverig is. Als ik termen hoor als in je kracht staan of women empowerment gaan bij mij de nekharen overeind staan.
Waarom alleen women empowerment? Hoezo moeten alléén chicks empowered worden? Daarmee geef je indirect aan dat vrouwen het nodig hebben om empowered te worden, maar dat is letterlijk gewoon een afzetmarkt creëren.
Vrouwen zijn zelf ook slim en sterk zat om in te zien dat ze de baas over hun eigen denken en handelen zijn. Daar hoef je niet duizenden van dezelfde saaie kutartikelen over te schrijven. Door over women empowerment te blijven schrijven hou je het hele fenomeen in stand.
Ik ben daarom een groot fan van wat Morgan Freeman zegt, namelijk:
En daarmee wil ik, en hij volgens mij ook, vooral zeggen dat er óók een vrijheid zit in af en toe gewoon je bek houden. Dat betekent overigens niet dat je daarmee belangrijke onderwerpen onder het tapijt veegt.
De vraag is: wanneer komt het punt dat racisme en alle andere onnodige bullshit de wereld wordt uitgeholpen?
Op het moment dat mensen gewoon accepteren dat iedereen ‘gelijk’ is, hun bek erover houden en weer verdergaan.
Dat is precies mijn punt en die van hem ook.
Alan Quatsch
Máár, waar ik een nog grotere hekel heb zijn de honderden filmpjes waar de stem van Alan Watts onder gemonteerd is.
Ik kan niet goed uitleggen wat ik dan voel, maar het is net als je pielemans niet goed naar beneden richten als je zit te pissen (i.e. om spetters te voorkomen of bij een grote beurt) en je precies tussen de paar milimeter van de bril en de pot doorpist.
Het is een soort mix tussen walging en teleurstelling dat het me wéér overkomen is. Wéér zo’n inspiratieloze kutvideo met Alan Watts. Weer de hele pot en vloer onder.
Het is alsof spiritualiteit, autonomie of in je kracht staan wéér een nieuwe hype is. Net als fitness en reizen van de afgelopen jaren. Nu is daar in principe allemaal niks mis mee, maar omdat 95% van de mensen op aarde te dom is om te poepen is dus ook 95% van al die boodschappen thunderslecht.
Hiermee wil ik overigens niet zeggen dat ik wél bij die overige 5% hoor en het betekent ook niet dat Alan Watts per definitie bagger is. Het is alleen 1) veel te esoterisch is en 2) heel erg uitgemolken. Het maakt gewoon geen indruk meer.
Esoterie en onomatopeeën
Het mooie van het woord esoterisch vind ik trouwens dat het precies doet wat het betekent. Dikke kans dat je niet weet wat het betekent en het nu dus moet googlen. Daarmee bedoel ik dus dat je soms pas iets snapt als jij je erin verdiept hebt. Het is alleen voor ingewijden. En dat heb je dus net gedaan. Je wist niet wat het woord betekende en nu wel. Fucking paradoxaal, op microschaal. Dat rijmt.
Bij het woord tafel doe je dat bijvoorbeeld niet omdat je weet dat het een blad en een aantal poten heeft om zooi op neer te zetten. Zo’n mystiek woord als esoterie doet dat wel. Het is een soort van filosofische onomatopee. Ook al zo’n geil woord.
In ieder geval, ik ga je nu toch zo’n kutfilmpje van Alan Watts laten zien. Daarna kan ik je pas uitleggen waarom zijn motivatie niet werkt en die van mij wel.
Wat ik al zei; in essentie is het waar wat hij zegt. Doe wat je écht leuk vindt. Doe wat je zou willen doen als geld geen rol zou spelen, want als je het voor het geld doet dan blijf je in een vicieuze cirkel cirkel hangen en word je nooit echt gelukkig.
Je mot ook kenne vrete
Allemaal leuk, maar zoals Watts zelf al aangeeft komen mensen dan vooral met creatieve dingen die geen hol betalen. Dan moet je dus vooral doorzetten en hard blijven werken om je hoofd boven water te kunnen houden.
Dat betekent dus ook dat je een balans moet vinden tussen doen waar je hart ligt, maar ernaast ook een baantje hebben om jezelf te kunnen onderhouden. Iets wat niet teveel van je tijd en energie opslokt.
Ik doe dit bijvoorbeeld nu zo’n drieënhalf jaar, maar ik heb nog nooit geld verdiend met Surfoloog. Wellicht doe ik iets verkeerd, maar ik heb wel héél veel geld bespaard op dingen die ik sowieso had moeten kopen. Zoals wetsuits, haha.
Ik na een hele nacht wetsuits wegen om te zien hoe snel ze droogden
Keuzestress
Nu is het bovenstaande eigenlijk niet eens het belangrijkste. Om het advies van Watts op te volgen moet je überhaupt al weten wat je echt leuk vindt of wat je zou willen doen als geld geen rol zou spelen. En dat, dames en heren, is denk ik het allergrootste probleem voor de meesten van ons.
We zijn zo in de ban van alle opsmuk, en het leven uit angst, zekerheid en veiligheid, dat we niet eens meer weten wat we nou écht leuk vinden. Lachen, maar ik denk dat het vooral komt door de tijd waarin we leven. We hebben zoveel keuzevrijheid dat we 1) niet zo snel kiezen en 2) minder tevreden zijn met onze keuze achteraf.
Dat is ook nog een wetenschappelijk bewezen, maar dan met het kiezen van jam. Waarschijnlijk mag je het niet eens zo existentialistisch generaliseren, maar dat doe ik lekker toch (Iyengar & Lepper, 2000).
“Godverdomme, je ging het toch over zombies hebben?” – Jij
“Yes, komt nu, pik!” – Ik
Dus, het aller- allerbelenagrijkste wat je dan zou moeten doen is jezelf afvragen wat jij zou willen doen tijdens een zombie-apocalyps.
Maar Ho. Stop. wacht nog even. Het gedachte-experiment kan zometeen pas beginnen, want natuurlijk moet ik dat óók nog even inleiden.
Hans Teeuwen & friends
Zombies
Stel je eens voor. Je wordt wakker en pakt, zoals gewoonlijk, meteen je telefoon. Je hebt dat ding eigenlijk altijd op stil staan, niet eens op trillen. Je krijgt zoveel meldingen gedurende de dag dat je gewoon geen zin hebt in alle afleidingen.
Op het moment dat jij je lader uit je telefoon trek licht het scherm op. Je hebt zo’n beetje 35 gemiste oproepen en appjes van je ouders die vragen of alles wel oké is en waar je bent. Je snapt er niks van met je slaperige harses en opent je telefoon. Je scrollt bezorgd door de appjes van je ouders.
Je besluit ze te bellen, maar krijgt bij beiden geen gehoor. Je appt terug, maar je berichten krijgen maar één vinkje. Je raakt lichtelijk in paniek. Je opent Instagram en ziet allerlei stories voorbij komen van chaos. Mensen die andere mensen aan lijken te vallen. In groepen. Het ziet er verschrikkelijk uit.
Natuurlijk zou ik dit allemaal nog veel grafischer en erger kunnen beschrijven, maar je begrijpt ook wel dat er een zombie-apocalyps is uitgebroken. En als je daar echt goed over nadenkt is dat echt nogal kut en hoop ik nooit dat het écht gebeurd.
Enfin, na heel veel bizarre dingen meegemaakt te hebben kom je moederziel alleen aan bij iets wat lijkt op een gigantisch provisorisch fort. Je bent helemaal op en ramt jammerend op de stalen wanden die fier overeind staan.
Je hoort ineens het laden van een geweer. Klaar om je uit te schakelen.
‘Sssssssssst…’ fluistert een man luid. ‘Ze mogen je niet horen’.
Op dat moment gaat er ergens een zwaarbepantserde deur open en word je door de mannen naar binnen gedragen.
Je zakt weg.
Als je een dag later wakkerwordt lijk je in een soort utopie te zijn beland. Vandaag is ongeveer vijf jaar na die ene bewuste ochtend dat je op je telefoon keek en al die berichten van je ouders zag. Vijf jaar lang ben je van hot naar her getrokken. Op de vlucht.
Zo’n plek als dit was je nog niet tegengekomen. Een omheind gebied groot genoeg voor een man of tachtig. Al vijf jaar lang zijn ze een nieuwe gemeenschap aan het bouwen. Voor elke belangrijke taak zijn er al mensen, maar extra handen zijn altijd fijn en welkom. Het belangrijkste; het is er veilig. Het is er stabiel.
Het duurt een aantal weken voor je echt tot rust kan komen, maar langzaam bij beetje lijk je weer wat meer op je oude zelf. Er is een nieuw begin. Weliswaar bitterzoet, maar het is er in ieder geval één. De invulling is vrij, maar je wil weer wat gaan bijdragen. Klaar voor een nieuwe uitdaging.
De vraag: is wat zou je willen doen? Wat zou jij willen én kunnen doen om de huidige gemeenschap verder te laten ontwikkelen. Iets waarvan jij denkt dat het je een gevoel van zingeving gaat geven? Wat wordt jouw bijdrage aan de wereld?
Alles mag. Alles is welkom.
Wat je te doen staat
Of er nou een zombie-apocalyps is of niet. Dat is wat je nu al moet proberen te doen. Of dat nou dokter worden is of afvalverwerken. Misschien moet je wel leraar of wetenschapper worden. Wellicht wil je veel liever kunst maken. Het boeit allemaal geen kut, zolang jij maar het gevoel van zingeving denkt te hebben en dat het een mogelijke meerwaarde voor anderen zou kunnen zijn. Al is het cultureel of creatief.
Individualisme is namelijk iets prachtig luxueus, maar we zijn nog steeds onderdeel van een collectief. Een collectief dat ervoor moet zorgen dat er nog veel meer anderen mogen proeven van alles wat kut en gaaf is in dit leven. Je weet nu immers zeker dat je er bent, waarom zou je die tijd dan verspillen?
Jij na het lezen van dit teringlange artikel
En ik?
Ik zou gewoon willen schrijven, denk ik. Over hoe het leven (dan) is en over andere bizarre shit. Wat ik nu eigenlijk ook al doe. Misschien wil ik dat over een aantal jaar niet meer, maar nu lekker wel.
Ik zou natuurlijk ook surfen. Zoveel mogelijk. Ik gok namelijk dat er dan weinig tot niemand in het water ligt. Heerlijk. Moet je voorstellen. Nu maar hopen dat zombies niet kunnen zwemmen.