Disclaimer: Sommige dingen die je hier gaat lezen kun je misschien als respectloos beschouwen. Je moet echter begrijpen dat het een bizarre en zware anderhalve week is geweest. Een van de manieren om er voor mij doorheen te komen was door sommige dingen extreem te relativeren of door er mentaal grapjes over te maken. Als je het te aanstootgevend vindt dan is dat oké. Ik raad je dan aan om je laptop, telefoon of tablet te pakken en je in te schrijven voor Vipassana. Vervolgens flikker jij je ‘device’ uit het raam en gaat 10 dagen lang in stilte bedenken waarom jij je zo aan loopt te stellen. Be happy.

Deze blog is teringlang en ik besef dat de meesten hier totaal geen zin in hebben. Ik kreeg alleen vrij veel vragen over hoe mijn ervaring was en dat iedere keer moeten typen is best vermoeiend en lastig omdat het nogal complex is. Als je dus alleen de highlights wil raad ik je aan om CTRL F of Command F in te toetsen en te zoeken naar de volgende stukken:

• zombie / de achtste dag
• mijn ervaring
• godverdhamma
• hoe ik mezelf bezighield
• de mensen

Vibe

De vibe die er hing was een combinatie van hoe het vroeger op de camping was en de basisschool. Op de camping ging je namelijk ook jezelf vermaken door de natuur te ontdekken met net iets te vage campingvriendjes waar je thuis waarschijnlijk nooit mee om zou gaan.
Wellicht herinner jij je ook nog dat er op de basisschool altijd één zo’n vaag kind was dat altijd alleen in zichzelf rondjes liep en blaadjes van heggen aan het plukken was. Het gekke is dat wij allemaal dat kind waren.

9,5 dag?!

Ik hoor je al denken: 9,5 dag?! Je zou toch 10 dagen lang je muil houden, hoezo hou je het die ene halve dag dan ook niet vol? Nou, we begonnen op 11 januari om 8 uur ’s avonds met stil zijn, die stilte eindigde vervolgens op 21 januari om 9 uur ’s ochtends.

“Waarom?” – Jij
“Geen idee. Laat me met rust.” – Ik

Je moest namelijk alles (voorwaarden, regels, visies) gewoon accepteren om een volledige kijk te krijgen in de keuken van Vipassana. Laat dat nou precies een van de grootste struikelblokken van mij geweest zijn. Dat blind accepteren bedoel ik dan.

Wat is Vipassana?

Oké, ik ga je niet de tientallen uren aan instructies en lessen geven, want die shit hield ik zelf ook vrij slecht vol. Wel ga ik je een zo kort mogelijke uitleg geven over wat Vipassana is, wat het (hogere) doel is en wat de praktische toepassingen zijn.

Ik heb overigens een schijthekel aan het opdringen van ideologieën, religies, denkbeelden of filosofieën. Ik zie het als het hebben van een enorme lul. Ik begrijp goed dat je er trots op bent, maar zwaai er niet publiekelijk mee in de rondte en probeer het niet door de kelen van kinderen te schuiven. Als mensen echter nieuwsgierig lijken te zijn mag je ze best een kijkje geven.
Nu begrijp ik goed dat het dan best hypocriet is om hierover te schrijven (of uberhaupt om een blog te hebben) omdat ik je eigenlijk continu mijn gigantische metaforische lu….. ERVARING wil delen. Nu is een blog een soort van online variant van in het openbaar op een sinaasappelkistje staan en ongezouten jouw leven en mening aan anderen opdringen, alleen moet het meer zien alsof jij de afstandsbediening van mijn stem hebt. Jij bepaalt met een muisklik of je mijn volume aan of uit zet en dat vind ik heel wat anders dan volle bak verkondigen hoe je zou moeten leven.

Anyways, here it goes…

Vipassana is schijnbaar een van de puurste en meest oude meditatietechnieken die er bestaan. Het doel: lijden, angst, boosheid, maar ook passie, hebzucht en verlangens te elimineren. Je doet dit om in het reine met jezelf te komen zodat je een harmonieus, vredig en vooral gelukkig leven kan leiden.
Je doet dit door steeds subtieler je lichamelijke en psychische bewustzijn te vergroten en alle sensaties die je hebt open en oordeelloos te bekijken. Je accepteert dan dat alle gevoelens die je hebt komen en gaan. Op die manier kun je steeds dieper in lagen van je bewustzijn komen. In die verschillende lagen van bewustzijn komen daarbij gevoelens van verlangen en afkeer naar boven die zich op vreemde of pijnlijke manieren kunnen manifesteren. Zie het maar als oud-zeer wat naar boven komt. Nare ervaringen uit het verleden, onzekerheden, angsten, whatever. Het doel is dat je al deze gevoelens neutraal bekijkt zonder dat je wil dat deze gevoelens blijven of weg gaan.

Het idee is dat jijzelf en het universum alleen maar uit vibraties van atomen bestaan die ook weer komen en gaan. Als je maar lang genoeg mediteert onder bepaalde strenge voorwaarden kun je tot het hoogste doel komen: Buddha worden en Nirvana bereiken. Buddha betekent overigens niks anders dan het zijn van een verlicht persoon. Er is dus niet één buddha zoals dat er één jezus is. Wat verlicht dan zou moeten zijn is mij ook een raadsel, blijkbaar is iedereen verlicht op zijn eigen manier. Ik denk dat ze bedoelden dat je een soort van het licht hebt gezien en een perfect harmonieus en gelukkig leeft waarbij je of anderen hierbij ook helpt of ergens als een kluizenaar je bestaan doorbrengt.

In tien dagen kun je geen Buddha worden. De tien dagen zijn meer een introductiecursus waarbij je volledig als Vipassana monnik of non leeft en de eerste stappen zet in de richting van verlichting en het stoppen van je eigen lijden.

Om dit te kunnen doen moet je vijf voorwaarden, het tijdschema, de techniek, de leraar en de begeleiding accepteren en je houden aan strikte regels om zoveel mogelijk uit je tijd in het Vipassana Centrum te halen. Het is niet de bedoeling dat je de voorwaarden blindelings volgt, maar wel met begrip en onderscheiding accepteert (wat dat dan ook mag betekenen). Met die acceptatie valt of staat je tijd bij Vipassana eigenlijk, omdat het je niet in de verleiding brengt om toe te geven aan verlangens en aversie. De vijf voorwaarden zijn overigens:

1. niks doden
2. niks stelen
3. geen seksuele activiteit
4. niet slecht praten (liegen, roddelen, kwetsende dingen zeggen, beetje raar als je niet mag praten)
5. geen stimulerende/verdovende middelen gebruiken

“Oké… Klinkt best normaal toch?” – Jij
“Klopt, kom ik straks nog op terug!” – Ik

Je dag zag er vervolgens zo uit:

4:00 Wakker worden
4:30 – 6:30 Mediteren in de grote hal of op je kamer
6:30 – 8:00 Ontbijt en rusten
8:00 – 9:00 Verplichte groepsmeditatie in de hal
9:00 – 11:00 Verplichte instructies in de hal en oefenen
11:00 – 12:00 Lunch en rust
12:00 – 13:00 Vragen stellen over techniek of rust
13:00 – 14:30 Mediteren in de grote hal of op je kamer
14:30 – 15:30 Verplichte groepsmeditatie in de hal
15:30 – 17:00 Verplichte instructies in de hal en oefenen
17:00 – 18:00 Thee en rust
18:00 – 19:00 Verplichte groepsmeditatie in de hal
19:00 – 20:15 Verplichte uitleg over de dag en instructies voor de volgende dag
20:15 – 21:00 Verplicht oefenen met nieuwe techniek voor de volgende dag
21:00 – 21:30 Vragen stellen aan leraar of rust

Het nauwkeurig naleven van al die regels is dus nodig om niet in verleidingen te komen waardoor je de techniek van Vipassana niet goed kan toepassen. Ik heb dat dan ook aan den lijven mogen ondervinden. Ik zou Ronald namelijk niet zijn als ik niet veel te kritisch en recalcitrant veel te veel vragen had over al die regels omdat super veel mega hypocriet, laf of passief waren in mijn ogen. Desalniettemin besefte ik me dat ik die voorwaarden voor tien dagen geaccepteerd had en die tijd dus maar gewoon uit moest zitten.

Niet zo aanstellen, Ronald…

De leraar

De hele cursus wordt eigenlijk virtueel gegeven door S.N. Goenka, een Birmeense Goeroe. Daarnaast zijn er ook twee leraren, een beetje de Javaanse Ben en Toos, die je af en toe wat vragen stelden of adviezen gaven over de techniek. Het waren hele korte adviezen waar je naar mijn mening niet bijster veel aan had. Ben en Toos zaten er overigens ook om aan hun eigen pad van verlichting te werken, namelijk onbaatzuchtig anderen bekend met de techniek van Vipassana te maken. Wellicht leven ze niet zo intens als de monniken, maar meer ter aanvulling van hun eigen leven. Wel heel mooi dat je daar je (vrije) tijd aan wil wijden.
In het begin zie je Goenka nog niet en hoor je alleen zijn stem. Zijn vocabulaire is echt awesome. Je merkt echt dat het een slimme guy is. Helaas is zijn uitspraak echt zo slecht dat het hilarische momenten opleverde, vooral als hij begon te zingen. Dan klonk hij echt als een bizar oude en slecht overschakelende dieselmotor met acht versnellingen.
Later in de cursus werd zijn gezang juist heel fijn omdat je dan wist dat je nog maar vijf minuten stil in die hel hoefde te zitten.

In de avonden, van zeven tot kwart over acht, zag je Goenka op een scherm in een andere hal. Dan vertelde hij over de techniek en de filosofie. Goenka is overigens een bizar charismatische vent. Hij heeft humor, honderden voorbeelden en metaforen waar je na aantal dagen wel helemaal klaar mee bent. Hij herhaalt woorden en zinnen bizar vaak zodat je de techniek goed begrijpt, maar na een tijdje wordt dat ook echt bloedirritant.

Hoe vond ik het dan?

Ik vond het een super goede ervaring, alhoewel ik het ook verschrikkelijk vond. Het was een bizarre week en het was een zware week. Een week waar ik heel veel mooie inzichten op heb gedaan. Ik heb geen vreemde gewaarwordingen of openbaringen gehad. Ook mijn ego zit nog gewoon waar deze zat. Wel heb ik inzichten gehad in mijn eigen gedrag en handelingen, zoals waarom ik soms overdrijf of vaak veel grapjes maak (omdat ik stiekem ook gewoon onzeker ben. Hi-hi, niet doorvertellen). Ook ben ik er heel erg achter gekomen dat ik het moeilijk vind om gefocust te blijven en als ik ergens niet volledig achtersta. Mooie dingen om aan te gaan werken dus.

Voor mij was mijn bek houden en het (vegetarische) eten eigenlijk het allermakkelijkste. Je went er heel snel aan. Het allermoeilijkste voor mij was de focus en het geduld opbrengen om te blijven mediteren en te luisteren. Besef je dat je dus 10 à 11 uur per dag aan het mediteren was. Ik denk dat ik na de tweede dag 87,8% van de tijd voornamelijk heb gefantaseerd en gedagdroomd. Op een bepaald moment ben ik dus gewoon die niet verplichte groepsmeditaties gaan skippen waardoor er alsnog een leuke 6 à 7 uur per dag mediteren overbleef.

“Waarom? Je had die shit toch allemaal geaccepteerd?” – Jij
“Nouja, blijkbaar niet” – Ik

De dagen

Dag 1: Je begint met mediteren door te letten op je ademhaling. Alleen maar observeren, niks aanpassen. Later op de dag ging je iets meer observeren hoe je ademhaling dan je neus in en uit ging. Door welke neusvleugels gaat je ademhaling bijvoorbeeld ?
In één fysieke positie blijven zitten was echt verschrikkelijk. Je hoofd, nek, rug, heup en knieën deden echt bizar veel pijn. Je was mega blij als er weer tegen de gong werd geslagen dat het uur voorbij was en je dus pauze kreeg.

Dag 2: Je ging verder met je ademhaling observeren, dieper in je neus. Hoe voelt het aan je neusgaten? En in je neus?
Elke avond van 7 tot kwart over 8 kregen we dus uitleg over wat en waarom we de dingen deden zoals we ze die dag deden samen met instructies voor de volgende dag. Door de ‘discourse’ van deze avond ben ik dus compleet afgehaakt. Ik wilde eigenlijk stoppen omdat ze dus veel te dogmatisch, onduidelijk en tegenstrijdig de regels aan je oplegden. Uiteindelijk heb ik me er wel overheen gezet, maar het bleef toch spoken in mijn hoofd.

Dag 3: Hoe voelt je ademhaling aan op je neusgaten, in je neus en aan je bovenlip? Wat voel je? Voel je de warme lucht langs je bovenlip gaan? Stel je voor, dat 10,5 uur lang…

Dag 4: Vipassana meditatie begon nu pas echt. De eerste drie dagen waren meer om je bewust te maken over je ademhaling en de subtiele gevoelens die je kon waarnemen (anapana meditatie).
Je moest jezelf in de ochtend afvragen of je wat langs en in je neus voelde. Daarna moesten we ons de rest van de dag focussen op alleen onze bovenlip. Wat voor gevoelens nam je daar waar? Prikkelen, kriebelen, jeuk, warm, koud, tintelen, maakt niet uit wat. Bij bijna elke zin herhaalde die Goenka alle soorten sensaties die je maar kon voelen. Daar werd ik echt helemaal leip van. Vooral omdat hij er nóg langzamer bij ging praten. Ik werd ongeduldig en daarbij ook nog fucking pissig.
Gelukkig konden we rond vijf uur eindelijk thee of koffie drinken. Toen eindelijk tegen de gong werd geslagen liep ik pissig naar de eetzaal en daar moest ik tot mijn verbazing super hard lachen om wat er op mijn bordje lag…

Een halve pikzwarte warme banaan met een lichtroze binnenkant.

Achteraf gezien is het niet echt heel grappig, maar op dat moment zat ik echt met verbazing en een gigantische glimlach op dat turquoise plastic krukje in mezelf te lachen. Hoe kom je er in godsnaam bij om iemand een warme banaan te geven, dacht ik? Alsof ze hem gewoon in de magnetron geflikkerd hadden en zoiets hadden van: “Weet je wat, laten we ze een lekkere warme halve zwarte banaan geven. Zullen ze vast blij mee zijn.”. (iets met een gegeven paard)

Dag 5: We begonnen weer met die bovenlip en begonnen later op de dag met het scannen van het topje van je hoofd en je gezicht. Wéér, wat voor sensaties voel je? Voel je iets, voel je niets? Oké prima, laat dat gevoel er zijn en onderzoek systematisch weer een ander stuk van je hoofd en gezicht. Volledig gefocust zodat je alle subtiele kleine gevoelens ook waarneemt. Op deze dag werd ons verteld dat we tijdens de groepsmeditaties helemaal niet meer mochten bewegen en tot het einde onze ogen dicht moesten houden. Ik besloot toen om een troon te bouwen van meditatiekussens, not too shabby at all!

Dag 6 tot en met 9: Eigenlijk ging je op een systematische manier heel je lichaam scannen van top tot teen en van teen tot top. Iedere keer weer. Als je niks leek de voelen dan bleef je daar een minuutje hangen en dan ging je weer door. Oordeelloos, dus ook niet boos of ongeduldig worden als je niks voelde. Als het een fijn gevoel was dan moest je ook weer door.
Later in de cursus ging je dan van rechts naar links dóór je lichaam. Weer hetzelfde, keer op keer. Oordeelloos zonder verlangens of afkeer.
De reden dat ik deze dagen eigenlijk allemaal samenvat is omdat ik rond de zesde of zevende dag het geduld en de focus echt niet meer op kon brengen en bijna alleen maar muisstil tijdens alle meditaties heb zitten fantaseren in dagdromen. De achtste dag was hierbij echt het hoogte punt.
Ik had de ochtendmeditatie al geskipt en begon dus om 6:30 met het ontbijt. Ik dacht na over mijn toekomst.

Wat wil ik worden als ik terug ben? Ik wil als een typische millenial natuurlijk iets doen wat ik leuk vind! Wat vind ik leuk behalve surfen? Films en series kijken! Wat voor films en series? Zombie films en series! Maar, ik irriteer me er ook altijd aan, want zombiefilms en series zijn nooit realistisch. Logisch want het kan ook helemaal niet, maar kunnen ze niet een beetje realistischer?

Hoe vet zou het zijn als ik een zombie-expert zou zijn. Zo eentje waarvan schrijvers, regisseurs van films en series contact mee op zouden nemen om de perfecte zombie voor hun verhaal vorm te geven. Lachen, dacht ik. Maar hoe maak je een realistische zombie? Uiteindelijk heb ik letterlijk tot negen uur ’s avonds zombies (micro)biologisch, (neuro)psychologisch en filosofisch lopen in mijn hoofd ontleden en een gigantische boomdiagram gemaakt met keuzes die je moest maken om jouw perfecte zombie te maken. Ik had zelfs al een heel voorwoord voor een boek in mijn hoofd geschreven. Mijn conclusie is dat het grootste struikelblok bij het verzinnen van een zombie is op wat voor manier ze weer terug tot leven komen. Mijn meest realistische zombie is overigens een waarvan ze in Florida dachten dat die er was. Uiteindelijk waren dat natuurlijk geen zombies, maar junkies die veel te veel ‘bath salts’ hadden gebruikt en gezichten van mensen af gingen knauwen. Natuurlijk zijn dat geen zombies omdat ze niet eerst dood zijn gegaan en daarna weer tot leven komen. Een andere hele realistische zombie zou een soort van schimmel kunnen zijn die dan zijn gastheer (overleden persoon) overneemt en elektrische signalen door het centrale zenuwstelsel stuurt en zo basale gedragingen van mensen kan aansturen waarbij het eten van (mensen)vlees dan nodig is om de schimmel te blijven voeden. Natuurlijk is dat veel complexer dan hoe ik het nu vertel, want hoe werkt dat dan?
Het klassieke idee dat zombies “brains, brains, brains.” roepen omdat dat is wat ze willen eten is een beetje belachelijk, want ik kwam tot de conclusie dat zombies eigenlijk altijd een soort van werkend brein moeten hebben omdat de gedragingen van zombies te complex zijn om toe te schrijven aan basale reflexen of pure overlevingsdrang, want hebben zombies een verteringsstelsel om voedingsstoffen uit het vlees te halen voor het herstellen van hun rottende weefsels? I don’t think so. Óf ze moeten net als pandaberen zo ziek veel vlees eten omdat ze er nauwelijks voedingsstoffen uit kunnen halen maar dat leek mij nogal sterk.). De brains-brains-brains zombies zijn meer de satirische filosofische zombies die een weerspiegeling zijn van de huidige consumptiemaatschappij waarbij iedereen aan schermen vast zit geplakt en zichzelf wil voeden met prikkels.

Anyways, dat dus de hele dag. Nu denk je misschien dat ik compleet gek ben geworden en totaal niet spoor. Dat laatste klopt wel, maar het was gewoon entertainment om juist niet gek te worden EN ik vond het eigenlijk wel leuk.

Dag 10: Deze dag leerde wij een nieuwe techniek. Een techniek waarbij je aan het einde van je uur meditatie liefde en harmonie wenste voor jezelf en iedereen om je heen. INFINITE LOVE. Die dag eindigde de stilte rond negen uur ’s ochtends. Je mocht met elkaar praten, maar niet rondom en in de meditatiehal. Weer mogen praten is overigens echt heel vaag. Je stembanden werken natuurlijk door trillingen van je adem langs je stembanden, dus als je weer mag praten dan voel je echt heel je hoofd vibreren. Binnen 5-10 minuten ben je daar overigens ook alweer aan gewend.
In het begin voelde ik me wat rot omdat ik me totaal niet kon focussen en dus eigenlijk bizar weinig aan de cursus had gehad. Ik begon me echter al snel beter te voelen omdat iedereen gewoon een andere ervaring heeft gehad. Er achter komen dat iets niks voor jou is is namelijk ook een goed inzicht. Daarnaast heb mezelf prima kunnen vermaken, daar vertel ik zo meer over.

Mijn ervaring

Kijk, ik heb niet de volledige ervaring van Vipassana gehad. Het zou dus goed kunnen zijn dat ik veel dingen niet begrijp en daardoor onwetende conclusies trek. Toch trek ik ze lekker wel.

Ik vind het buddhisme met de beste bedoelingen véél te passief en bijna laf. Jezelf onttrekken aan een wereld vol met verlangens en afkeer om een hoger doel van geluk te creëren vind ik vluchten voor je eigen realiteit. Natuurlijk kunnen wij onze eigen realiteit creëren, maar het feit dat ze zeiden dat je alleen met het pure Vipassana verlicht kan worden en Nirvana kan bereiken vind ik bijzonder dogmatisch terwijl ze er continu op hamerde dat dit niet zo is en dat dit geen sekte of religie is.
In mijn ogen is het wel een soort sekte, maar vooral een pacifistische.
Mijn grootste vraag bij Vipassana, buddhisme en Nirvana is: Wanneer ben je verlicht? Weet je dat dan van jezelf? Vertel je dat dan ook aan anderen? Hoe weten anderen dat jij verlicht bent? Voor iedereen is verlicht zijn blijkbaar dus anders, maar is er dan één ultieme hogere kennis voor iedereen? Als verlicht zijn voor iedereen anders is, waarom moet het pad naar verlichting dan voor iedereen hetzelfde zijn?

Daarnaast waren er voor mij veel te veel vragen waar ik geen antwoord op kreeg of over mocht stellen. Zo hadden ze het over niet doden, ook niet voor je eten. Vegetarisch leven dus. Waarom kreeg ik dan wel kroepoek (garnalen), vis rendang en gelatine? Wanneer bepaal je wanneer iets leven heeft? Waar leg je die grens? Bij een garnaal? Bij een koe? Is dat recalcitrant op alle slakken zout willen leggen of is dat alleen maar logisch als jij je leven er aan moet wijden? Of ben ik gewoon een onzekere zeikerd die niet zijn best wil doen tijdens het mediteren omdat het te hard werken is?

Ik denk van alles een beetje.

Overigens wil ik helemaal geen leven zonder verlangens of aversies. Ik hou daar juist van. Ja, daarmee kunnen wij inderdaad ons eigen leed in stand houden, maar is dat niet gewoon een prijs die je moet betalen voor een leven in onze maatschappij met onze naasten en geliefden, die in mijn ogen onmisbaar zijn?
Het enige toepasbare van Vipassana in het dagelijkse leven vind ik het idee van gelijkmoedigheid. Gelijkmoedigheid is een toestand van psychische stabiliteit en kalmte. Door volledig gefocust en bewust te zijn van lichamelijke gewaarwordingen, gevoelens, emoties en gedachten besef je dat alles weer overwaait en je dus niet ingeeft aan verlangens en afkeer. Natuurlijk is dit mogelijk, maar niet echt realistisch in ons normale leven. Het enige wat je eruit kan halen is hoe je beter met kutsituaties om moet gaan. Die gelijkmoedigheid is een groot onderdeel van Vipassana en het heet Dhamma.

Ik zie het meer zo:

Godverdomme > Godverdhamma > Dhamma

Daarmee bedoel ik dat heel veel mensen super snel pissig zijn en (te) snel reageren op dingen die hen overkomen.
Heel dat idee van gelijkmoedigheid (dhamma) is dat je sneller bewust leert te zijn van je gevoelens en het sneller los kan laten omdat je beseft dat het weer over gaat. Dat vind ik eigenlijk heel erg goed. Op dit punt zit je dus in Godverdhamma.
Je kan ook doorontwikkelen naar Dhamma, waarbij het je allemaal dus niet zo bijster veel boeit wat er gebeurd en je bewust, kalm en harmonieus naar je gevoelens kan kijken.
In mijn ogen kan je in het dagelijkse leven het beste in de Godverdhamma zitten. Ik denk namelijk dat het niet meer dan normaal is om bijvoorbeeld pissig te zijn of negatieve gevoelens te ervaren. Als iemand een eikel is mag je best pissig zijn. Er komt echter wel een punt dat jouw bui over moet gaan. Doe je dat niet dan is het eigenlijk je eigen probleem en kruip je in een slachtofferrol. Heel veel mensen doen dat, dus gelijkmoedig naar je eigen situatie kijken is dan zo gek nog niet.

Wat ik wel uit de meditatie heb gehaald is het besef dat je met je eigen mindset je gevoel goed kan sturen. Toen ik me meer bewust was van mijn eigen slechte focus en ongeduld kon ik minder boos op mezelf zijn en het gewoon accepteren, dan kon ik daarna lekker verder dagdromen.
In het begin was overigens alles vooral fysiek heel erg zwaar. Continu in dezelfde positief blijven zitten gaf bijna iedereen wel hoofd, nek, rug, heup en kniepijn. Ik weet dus ook niet echt of je later in de cursus gewoon fysiek sterker werd of dat je echt onder het mom van gelijkmoedigheid je pijn accepteerde. Misschien een beetje van beiden.
Je moet eigenlijk eens denken aan die monniken die zichzelf in de fik zetten. In mijn ogen is dat een soort van XTREME jehova’s getuige om te laten zien dat wij vooral ons eigen leed aan doen en je met je geest dus extreme pijn kan weerstaan. Lachen, maar dan moet je alsnog je hele leven er aan wijden. Óf je gaat voor Godverdhamma waar je denk ik veel meer uit kan halen.

Hoe ik mezelf bezighield

“Oké, dus je hebt niet veel kunnen mediteren? Werd je niet gek?” – Jij

Nee, eigenlijk niet. Ik ben erachter gekomen dat ik een nog rijkere innerlijke belevingswereld heb dan dat ik eerst dacht. Daarnaast heb ik heel veel dingen gedaan om me bezig te houden.

Op een bepaald punt ben ik de niet verplichte sessies (die in de groepshal) gaan skippen. In het begin mediteerde ik dan in mijn kamer, maar later ging ik gewoon lekker tukken of buiten rond lopen.
Buiten ging ik voornamelijk heel erg letten op de flora en fauna. Ruiken aan bloemetjes, maar ook mieren, hagedissen en gecko’s observeren. Daar komt dat gevoel van de camping denk ik vandaan. Op dag zes zat er overigens een gigantische spin in een boom een web te maken en iedereen vond het natuurlijk fascinerend om ernaar te kijken.

Je kon in je vrije tijd rondjes lopen. En je maakt jezelf wijs dat elk rondje anders is omdat je dat immers wordt aangeleerd dat alles continu verandert. Als je namelijk in een rivier stapt dan is die rivier nooit hetzelfde als je er later weer in stapt omdat de deeltjes water van vorige keer nu een stuk verderop zijn (Panta rhei of alles vloeit, Heraclitus). Klopt in essentie natuurlijk, maar wat boeit dat nou eigenlijk? Soort van extreem voorbeeld van gelijkmoedigheid. Dat je dus nergens te veel aan moet hechten omdat het weer overgaat denk ik.

“Ik loop rondjes, elk rondje is anders” – klapkakende jaren negentig gabber

Bij deze rondjes deed ik een aantal dingen, bijvoorbeeld XXL dennennaalden in elkaar vlechten en er een thunderlelijke armband van maken (je moet iets, don’t judge). Verder was er een ananas die langzaam rijp werd, maar nooit snel genoeg om te oogsten. Ook waren er vochtige stukken mos waar je in de ochtend of avondzon op kon gaan staan waardoor het een beetje voelde alsof je net op hoogpolig tapijt had gezeken en er lekker in ging staan.

Verder was het terrein afgezet met stokken bamboe waar dan een stuk draad of touw tussen was gespannen. Sommige bamboestokken staken dieper in de grond en waren wat stabieler. Als je dan het touw super strak spande kon je Bushy One String nadoen.

Wat ik dus vooral deed was deuntjes spelen. Klassiekers als Seven nation army en Smoke on the water passeerden de revue, maar mijn persoonlijke favoriet was toch echt Mieke heeft een lammetje.

Denken aan muziek is overigens heel gevaarlijk. Je kan zomaar uren In Excelsis Deo in je hoofd hebben of nog erger: de carnavalskraker van de Foe Jong Bende: Lekker lekker lopûh. Helemaal als je alleen maar één deel van het refrein kent

Of het altijd gezellige In Excelsis Deo

Je kan begrijpen dat ik daar niet heel blij mee was…

De mensen

Mannen en vrouwen zaten gescheiden zodat je niet in de verleiding kwam om in te geven aan je verlangens en dus je meditatie op het spel te zetten. Wel kon je in de hallen of via de trap naar de grote hal het andere geslacht zien. Na een paar dagen merkte je dat de mannen voornamelijk op de trappen bleven hangen om naar de vrouwen te kunnen kijken. Achteraf zeiden sommigen zelfs dat ze een top drie van de meeste knappe vrouwen hadden gemaakt.
Het is gek dat je totaal niet met elkaar mag communiceren, maar dat je toch een klein beetje een beeld krijgt van wie die mensen zijn. Zo lag ik op een kamer met een Indonesische gast die drie keer per dag een andere broek aandeed, minimaal twee keer douchte, elke keer zijn gezicht met reinigingsdoekjes schoonmaakte en smetvrees leek te hebben. Jammer voor hem dat hij met mij op een kamer lag en de antibacteriële eigenschap van mijn microfiber handdoek het begeven leek te hebben en ik wedstrijdje met mezelf deed hoe lang je dezelfde kleren aan kon hebben (i.e. Vijf dagen). Je doet overigens echt geen fuck, dus zweten doe je niet echt. Anders zou het wel heel ranzig zijn. Achteraf bleek mijn kamergenoot een super relaxte 21 jarige gast te zijn die in Amerika had gestudeerd. Hij had overigens inderdaad smetvrees.

Mensen proberen de meest gekke dingen en hebben allemaal binnenpretjes. Zo probeerde één gast zijn koffie te filteren met een witte boterham. Echt succesvol was het niet en alles zat onder. Anderen bonden dennenappels aan de touwtjes van de bamboeomheining waar ik Bushy One String op nadeed.
Één avond was de kantinedude bij de thee/koffiepauze de pot havermout vergeten weg te zetten. Je kreeg namelijk na 12 uur ’s middags alleen nog maar één stuk fruit en koffie of thee. Iedereen dook natuurlijk op die pot tot die kantinedude het doorkreeg en de havermout confisceerden. Iedereen die erbij was moest toen heel hard lachen.
Verder waren er in de buurt van het meditatiecentrum een stuk of twaalf moskeeën die allemaal tegelijkertijd begonnen te zingen. Een nog valser dan de ander. Een beetje alsof ze Singstar: Allahu Akbar edition via de luidsprekers deden. Ze zongen echt letterlijk alleen maar Allahu Akbar. Je ging het na een tijdje best waarderen. Één avond was er een guy aan het zingen en halverwege begon hij vet hard te niezen je kon aan zijn gezang horen dat hij ook vet verbaasd was. Kun jij je voorstellen dat wij onze lach toen amper in konden houden?

De groep mensen was echt bizar divers. Van zweefteven die net als Buddha gingen mediteren onder bomen tot seksistische zakenmannen die geilden op de vrouwen en Vipassana meer als detox gebruikten.
Daarbij hadden al die mensen natuurlijk ook verschillende ervaringen. Van derde ogen die open draaiden tot totaal helemaal geen openbaringen.

Conclusie

Vipassana is niks voor mij. Ik zou veel liever een meditatievorm vinden die realistischer is in het dagelijkse leven en je meer focus brengt. Vipassana duurt mij veel te lang. Het hele idee van Dhamma zou je wel in het dagelijks leven toe kunnen passen als relativeringsmechanisme. Desalniettemin was het een hele interessante ervaring, maar ik zou het niet wéér doen. Het is natuurlijk een vrij bijzondere ervaring waar ik de komende weken en maanden vast nog vaak aan zal denken. Wellicht dat ik er dan ook anders in ga staan.

Alles bij Vipassana is trouwens gratis. Accomodatie en eten. Je mag wel geld doneren. Daar wordt overigens ook vrij hard op gehamerd maar met de nadruk dat het niet verplicht is. Met andere woorden: wel doen dus. Iedereen die daar werkt is er vrijwillig. Door ‘onbaatzuchtig’ te helpen werken ze aan hun eigen pad naar verlichting.
Ondanks dat Vipassana niks voor mij is heb ik toch gedoneerd. Meer omdat ik denk dat het voor anderen wel kan werken mits ze die discipline en toewijding maar blijven tonen. Het is namelijk maar net wat jij jezelf wijsmaakt en waar jij ‘peace of mind’ van krijgt. Die kans wil ik anderen natuurlijk niet ontnemen.

Voor de rest:

Bhavatu sabba mangalam (may all beings be happy)