Zoals ik al eerder vertelde ben ik net afgestudeerd. Afgestudeerd zijn is fucking relaxed. Je hebt je jaren uit de naad gewerkt voor een erkenning van je intellect. Deze erkenning zal zich met grotere kans uiten in een hogere maandelijkse monetaire beloning dan wanneer je bijvoorbeeld jarenlang met je matties voorbijfietsende huisvrouwen voor ‘hoer’ uitschold onder het bruggetje vlakbij OBS de Driesprong.

Afgestudeerd zijn is ook relaxed omdat je even vrij bent van de al-amper-aanwezige verplichtingen en verantwoordelijkheden die de meesten van ons hebben, want laten we eerlijk zijn zo erg was (af)studeren nou ook niet. Natuurlijk is achteraf lullen altijd makkelijk, maar als je nu terugdenkt hoe zwaar en stressvol je eindexamens HAVO/VWO eigenlijk waren dan lach jij je waarschijnlijk ook een ongeluk.

Als kersvers afgestudeerd persoon in onze generatie en maatschappij heb je over het algemeen twee hoofdkeuzes die overheersen in het pad dat je gaat bewandelen als je net uit de college banken komt rollen, namelijk:

1. Zweven/reizen
   of
2. Werken

Ironisch is dat ik steeds vaker zie dat deze twee keuzes elkaar hoe dan ook opvolgen, ongeacht met welke keuze je begint. Mensen die meteen beginnen met werken, omdat ze bij hun stageplek mochten blijven plakken of whatever, komen erachter dat een goed salaris erg lekker is, maar dat het toch minder ‘fulfilling’ is dan hen altijd is voorgehouden.

Het is daarom typisch iets van onze generatie om ‘jezelf’ voor een paar maanden te gaan zoeken in het buitenland. Een soort van spiritueel excuus om een tijd weg te gaan wat er van je verwacht wordt. Meestal doe je dat dan in Thailand en ga je lekker naar Koh phi phi, of naar dat ene strandje waar die scene met Leonardo diCaprio is opgenomen. Vervolgens raak je je vriendinnen kwijt bij het beste fullmoonfeestje ooit en hompiekurk je een of andere verzilten Australiër bij een paar rotsen vlakbij de zee, want OMG wat is ‘ie grappig en wat een accent.

Je gaat naar een tempel vol met tijgers, die nog stoneder zijn dan de gemiddelde toerist in Amsterdam, en bezoekt een oord vol met wees-olifantjes waarvan de hele familie is afgeknald voor hun ivoor. Je voelt echt een connectie met die beesten. Je snapt ze en voelt echt hun pijn. Dit is overigens ook het punt waarop je dit soort broeken begint te dragen:

Vervolgens maak je gretig selfies met al die beesten om aan iedereen thuis wil laten zien hoe ‘awesome’ jouw tijd daar is, terwijl die olifant alleen maar aan je borsten wilde zitten met zijn slurf. EWWW PERV.

‘In Thailand gaat het anders…’

Na 3 of 6 maanden word je door je familie en beste vriendinnen van thuis opgewacht met spandoeken op Schiphol. Je moeder moet huilen en je vriendinnen geven je een groepsknuffel terwijl jij een bos bloemen in je ene hand vasthebt en een ballon in de andere. Je haar is verzilt, je draagt nog steeds die broek en hebt inmiddels zelfs 1 frutje in je haar.

Frutje

Een aantal weken nadat je terug bent heb je het nog steeds over hoe moeilijk het is om te wennen aan het leven in Nederland. Het is namelijk ZO anders in Thailand. Iedereen leeft hier gewoon ZO snel. Maarja, je moet er toch echt zelf geweest zijn om dat echt te kunnen snappen.

Als mensen aan je vragen hoe je het hebt gehad vertel je aan iedereen hoe jij jezelf daar gevonden hebt. Hoe jouw ervaringen jou gevormd hebben en hoe je nu echte de beste versie van jezelf bent. Je kunt nu met een gerust hart wel voor de rest van je leven gaan werken. Door deze persoonlijke ontdekkingsreis ben je nu weer blij met jezelf.

Bitter

Nu zijn er zoals gewoonlijk twee kampen.

1. Mensen die deze blog kunnen relativeren en lachen.
   Of
2. Die mensen die zich aangesproken en gekwetst voelen, waarschijnlijk omdat ze zelf zo’n broek hebben/dragen.

Ik hoor ze al zeggen: ‘Wie ben jij met je arrogante kop die zo over mijn leven mag oordelen, je klinkt net als een verbitterde ouwe vent.’

‘Precies, daar heb je helemaal gelijk in. Je moet alleen begrijpen dat ik precies hetzelfde deed toen ik 18 was en na mijn VWO besloot in mijn eentje naar Hawaï te gaan om ‘mezelf te vinden’. Ik kan je met zekerheid vertellen dat je dat niet zal doen. Jezelf vinden dan, hè. Daar kwam ik daar vrij snel achter en heb ik snel losgelaten. Mede omdat ik er niet langer dan 6 weken ben geweest. Jezelf vinden is een zelfverzonnen illusie en het is gewoon interessantdoenerij voor je omgeving.’ – hypocriete ikke

Nu kan je denken, maar je moet het toch ervaren om tot zo’n ingeving te komen. En ja, dat klopt. Het probleem is alleen dat in jouw rebelse poging uniek te zijn, je precies hetzelfde doet als 75% van alle andere mensen van onze generatie. Keurig binnen de lijntjes met de ‘Zeitgeist’ meegaan om jezelf te vinden als een spiritueel holistisch individu. Iemand die er toedoet en er mag zijn. Dat was natuurlijk altijd al zo, alleen heb jij jezelf tijdens je puberteit wijsgemaakt dat dat niet zo is en dat probeer je nu te compenseren.

Wat je eigenlijk tijdens je reis moet beseffen is dat ‘jezelf vinden’ een illusie is die alleen maar bestaat in jouw ‘frame of mind’. Jezelf vinden bestaat niet, omdat je eigenlijk nooit af bent. Je gaat jezelf zeker beter leren kennen, maar dat is ook niet echt moeilijk als je normaal gesproken alleen maar thuis wijndrinkend met je vriendinnen zit te zeiken over je vriendje. Je komt in nieuwe situaties terecht, leert nieuwe mensen kennen, nieuwe ervaringen, nieuwe plekken, etc. Je gaat dus meer bewust jezelf leren kennen omdat je uit jouw comfort zone wordt getrokken en dat is perfect.

Als je echter dingen gaat zeggen als dat je jezelf gevonden hebt na drie weken en gaat opscheppen hoe anders het daar was en dat mensen dat niet snappen omdat ze er zelf niet geweest zijn, dan doe je gewoon niet meer mee.

Ik draag het maken van verre reizen en jezelf bewust leren kennen een warm hart toe, uiteindelijk draait het allemaal om hoe jij voelt. Ik probeer jou en je vette ervaring niet af te kraken, maar zo speciaal en uniek is het niet. Doe gewoon niet zo uit de hoogte en ‘enjoy the ride’.