De winter is altijd een bijzondere tijd voor mij. Ofja, ik vind het gewoon kut. Ik word minder productief en dat vind ik irritant. Deze winter is het echter een beetje anders.

Zoals een deel van jullie wel weten ben ik afgelopen zomer een best wel ambitieus project gestart. Van 11 merken heb ik 17 wetsuits gekregen. Het waren er eigenlijk 19, maar ik kreeg uiteindelijk van een merk één pak in plaats van twee. Kan gebeuren. En ik had verkeerd geteld. Kan ook gebeuren.
Omdat dit hele project ontzettend veel ‘ups and downs’ kent en ik ondertussen zoveel over wetsuits heb geleerd vond ik niet dat die ene een dusdanig verschil zou maken.

Je zal je misschien wel afvragen: waarom doe je dit?
Laat het me uitleggen

Ik heb mijn allereerste wetsuit nog. Tien jaar geleden kocht ik hem bij zo’n outlet aan de Vissershavenweg in Scheveningen. Ik weet nog dat ik dat pak uit het rek trok. Een overjarig Ripcurl E-bommetje 5/3mm voor 240 euro. En ik zal je vertellen, dit pak heb ik negen jaar gesurft. We hebben het nu over mei 2009 en ik had net mijn eerste lessen van Hans van den Broek gehad. Man, wat vond ik dat spannend.
Natuurlijk is dat ding nu zo lek als een mandje, maar zoals ik al aangaf vind ik neopreen kut en onnodig duur. Ik heb in de loop der jaren wel wat 3/2s gekocht, maar heb eigenlijk al die tijd in dat oude ding gesurft. Er zat zelfs jarenlang een gat precies bij mijn arie. Elke keer als ik op mijn board in de line-up zat te wachten, of op mijn bek ging, dan voelde ik me net als hoe Eric Cartman zich gevoeld zou moeten hebben in de allereerste aflevering van South Park.

Mama’s boy

De eerste twee jaar, nog voor ik mijn rijbewijs had, bracht mijn moeder me altijd naar Scheveningen. Gelukkig nam ze altijd van die flutromannetjes van de Zeeman mee. Dan was ze wel weer even twee uur zoet. Ik verklaar haar voor gek, maar heb deze uit de hand gelopen hobby dus wel voor een heel groot deel aan haar te danken. Geen idee waarom ik je dat vertel, maar ik vond het wel een leuke anekdote.

De lente van 2018 is de laatste keer dat ik in het pak heb kunnen surfen. Na een van de eerste warmere sessies van dat jaar kreeg ik de rits niet meer naar beneden. Wat ik ook deed, dat kreng bleef hangen.
Omdat ik wist dat ik dit pak eigenlijk al jaren kunstmatig in leven hield wist ik dat het tijd was om de stekker eruit te trekken. Ik moest mezelf eruit knippen.

Eerder dat jaar had ik een gigantisch project afgerond. Dit was mijn oordopreview. Het idee was dat ik zo’n beetje alle (surf)oordoppen op de markt ging testen om te zien wat het beste werkt. Ik heb sinds ik een baby ben buisjes in mijn trommelvliezen gehad om water en andere gore troep goed af te kunnen voeren. Ik ben dus een veteraan op het gebied van oorontstekingen en het dragen van doppen tijdens het surfen. Goor, maar waar.

Die review is ontzettend goed gelezen.

Omdat ik nu al zo’n vier jaar over surfen, en vooral het gedrag van surfers, schrijf heb ik nogal een netwerk op weten te bouwen. Dat is leuk want de Nederlandse surfscene is een bijzondere wereld. Een wereld die zichzelf vooral heel erg serieus neemt terwijl iedereen zich stiekem gewoon heel ongemakkelijk voelt.
In die drie jaar ben ik precies daarover gaan schrijven en blijkbaar konden redelijk wat mensen zich daarin vinden.

Brabant jonge

Dat het echter zóveel mensen waren had ik ook niet echt verwacht. De actieve Nederlandse surfscene bestaat naar schatting ongeveer uit 10000 mensen en de laatste keer dat ik mijn statistieken bekeek bereik met de dingen die ik doe iets meer dan de helft van die mensen.

Dat is helemaal bijzonder omdat ik 1) uit Brabant kom en 2) ik alles behalve de beste surfer van Nederland ben. Gelukkig is het aantal surfers dat er niks van bakt aanzienlijk groter dan de jongens en meiden die wel kunnen rippen, dus eigenlijk is dat alleen maar in mijn voordeel.

Wat dat betreft kunnen mensen dus totaal niet tegen mij opkijken, maar ze kunnen zichzelf wel in mij herkennen. Vandaar ook Surfoloog; ongezouten. herkenbaar.

Surfoloog betekent overigens ook niet dat ik alles van surfen weet. Ik vind surfen gewoon lachen en studeerde toentertijd psychologie. Ik weet nog goed dat ik net begonnen was met aan mijn masteropleiding neuropsychologie, die overigens echt teringsaai was, maar ik ben nu wel afgestudeerd als neurowetenschapper.
Doe ik nu overigens niks mee, maar het is wel handig op sollicitaties zodat je kan doen alsof je slim bent.

Surfjournalistje en Mentosboy spelen

Nee, schrijven is eigenlijk wel leuker en dat gaat me best aardig af. Het ding is alleen; van surfen word je niet rijk en al helemaal niet in Nederland. Laat staan van schrijven over surfen, surfjournalistiek of dat soort ongein. Niet dat rijk zijn belangrijk is, maar je mot ook kenne vrete.
De enige Nederlanders die écht van het surfen hebben kunnen leven zijn Yannick de Jager en voor een kortere periode Viktor van der Kleij. En natuurlijk niet te vergeten: Alle shops, Tobias van Tellingen, Jan Bijl of dat soort boys. Da’s best knap.

Al drie jaar lang maak ik gratis shit voor jullie en dat was ik een beetje zat. Je hebt namelijk geen idee hoeveel tijd deze shit kost. Dat zeg ik overigens niet om te zeiken want ik doe het mezelf aan en blijkbaar vind ik het nog leuk ook. Anders was ik allang gekapt.

Anyhow, toen mijn oude vertrouwde e-bomb dus kapot was moest ik wat nieuws hebben. Nu vond ik eigenlijk dat ik inmiddels wel had verdiend om wat gratis pakken te krijgen.
Máár, sponsoring in surfen is kneiterouderwets en aangezien ik de enige surfblogger in Nederland ben weten merken helemaal niet wat ze met een gast als ik aanmoeten.
Ik bedoel; ik heb niet de looks en de skills om onder het stereotype plaatje van gesponsorde atleet te vallen. Nee, ik heb alleen een grote bek met een lekker bereik.

Nu klinkt dit heel arrogant allemaal, maar als je de rode draad kan volgen, wat jij sowieso kan, dan kan je eigenlijk lastig om me heen en ben ik dus eigenlijk gewoon een goeie brand-awareness marketingtool voor merken.

Soms krijg ik aanbiedingen voor samenwerkingen in ruil voor exposure of voor kleding, maar heel zelden ga ik daarop in. Ik vind reclame maken voor iets namelijk precies hetzelfde als chronisch met een rol Mentos op zak moeten lopen om vervolgens overal fris te lopen doen en ‘Ahhhhhhh, mentosssss…’ in je oor te fluisteren.
Nee, dat is niet mijn stijl en daarom zie je ook geen advertenties op mijn site. Mijn bezoekersaantallen zijn netjes conform het aantal surfers in Nederland, maar financieel gaat dat geen ruk opleveren, want AdBlocker.

Neemt niet weg dat ik nog steeds gewoon gratis wetsuits wil omdat ze duur zijn.

Nu zou ik die echt wel krijgen als ik een merk benader, maar zoals ik al zei ben ik niet die Mentosboy. Als ik al wat krijg dan wil ik daar eigenlijk geen reclame voor maken. En daar houdt het dan eigenlijk al meteen op.
Neemt niet weg dat ik mijn ziel wél gewoon zou verkopen, hoor. Ik bedoel wat moet je anders met een lekker bereik, behalve jullie vermaken?
Het moet natuurlijk wel een merk of label zijn wat ik echt gaaf vind. Anders niet.

Ohja, en integriteit. Dat vind ik eigenlijk nog belangrijker bij een bedrijf. En natuurlijk zal ik zelf waarschijnlijk ook niet altijd integer kunnen zijn, maar ik streef er wel naar. En dat moet een bedrijf ook doen, vind ik. Als ze dus een of andere doorzichtige kutcampagne doen dan ga ik niet met ze in zee.

Haha, in zee. Snap je.

Reviewen
De enige manier hoe ik mijn cognitieve dissonantie enigszins weg kon poetsen, en mezelf in een positie te wurmen waarbij ik de komende jaren weer gewoon kan surfen, is om wéér een review te doen.

En zo is het idee geboren.

Een vleugje gierigheid en een vleugje grote bek, maar met een hele grote passie voor bizarre ervaringen opdoen en die delen met jou.

Aangezien ik alleen iets doe als ik het goed kan doen is het inmiddels een beetje uit de hand gelopen. Uiteindelijk heb ik elf (hele grote) merken bereid gevonden om mij wetsuits te geven. Dit heeft ertoe geleid dat ik achttien pakken uitvoerig ben gaan testen in de afgelopen maanden.

En als je mij of mijn werk een beetje kent, dan weet je dat ik eerlijk ben.
Geloof me, dat gaat nu niet anders zijn

En hoe ga ik dat delen met jou?

Oké, mijn allereerste plan was om alleen maar reviews te schrijven, maar om goed te kunnen onderbouwen wat ik van iets vind moest ik van mezelf ook uitleggen waarom. Om dat te kunnen doen moet je veel inhoudelijke kennis hebben van materialen, merken, de industrie en de geschiedenis. Het werd zoveel informatie dat ik er wel een boek over dacht te kunnen schrijven.

Ik vroeg op Instagram of jullie dat boek dan zouden kopen en ongeveer 65% van 150 mensen antwoordde: Ja!

Ondertussen zijn we maanden verder en heb ik nu ruim 30000 woorden geschreven. Dat komt neer op ongeveer 90 boekpagina’s, maar ik ben nog lang niet klaar. Ik moet alles over de materialen en een hele sloot aan review nog neerpennen, máár…

Helemaal aan het begin van dit artikel legde ik al uit dat dit hele project nogal met “ups and downs” gaat. Hiervan ben ik voornamelijk de schuldige omdat ik veeleisend ben. Als ik namelijk een boek maak, en jullie daar geld voor ga vragen, dan vind ik dat het aan een bepaalde standaard moet voldoen. Het probleem is dat die standaard niet realistisch is.

De reden dat mijn standaard niet realistisch is komt door het feit dat ik niet wil dat dit hele wetsuit project een marketingpraatje wordt. Ik wil je wat kunnen leren met een wetenschappelijke onderbouwing. Ik wil je uit kunnen leggen waarom bepaalde dingen onzin zijn en welke belangrijk.

Het boek gaat er waarschijnlijk wel gewoon komen, maar dat gaat waarschijnlijk later in het jaar worden. Ik heb besloten dat het een stuk slimmer is om géén gedrukt boek te maken, maar hem wel als e-book aan te bieden. Zo hoef ik geen dure drukkosten te betalen, zit ik minder vast aan een deadline én kan ik met een gerust hart een product maken waar ik volledig achter sta.

Alle reviews ga ik hier gewoon op mijn blog gratis met je delen. Dat is namelijk wat ik beloofd heb aan de merken. Ik wil daarom vóór de lente alle reviews van de zomerpakken (3/2s en 4/3s) en zo aan het einde van de zomer de reviews van de winterpakken (5/3+) online zetten zodat je op tijd bent met het kiezen van het juiste pak.
Als je dan meer achtergrond informatie wil wáárom ik tot bepaalde conclusies ben gekomen dan wordt het e-book jouw kopje thee.

Een volledig wetenschappelijk onderbouwd boek schrijven over wetsuits is té ambitieus en misschien zelfs wel onnodig.
Wetsuits “veranderen” elk jaar en vóórdat je klaar bent met testen, als je daar al wat significants over kan zeggen, staat de nieuwe reeks pakken alweer klaar. Voor een project als dit, waar merken een commercieel belang bij hebben, is het schrijven van zo’n boek dus niet realistisch. Ook jij hebt daar niet echt wat aan, maar dan gaan we voor nu al teveel de diepte in. Dit is alleen een update omdat er flink wat mensen waren die erom vroegen.
Het enige wat ik kan doen is zoveel mogelijk onderbouwing voor mijn claims verzamelen en jou meenemen in de ontdekking en verwondering. Het vinden van een juiste insteek is best pittig.

De komende tijd zal ik her en der stukjes met jullie delen. Dit zijn dus teasers uit de reviews en uit het boek. Als je die leuk vindt kan je er uiteindelijk voor kiezen om het e-book te kopen.

Moet je maar ff kijken.

“It’s gonna be a bumpy ride.” – Mohombi & Ik