‘Het ligt niet aan jullie. Het ligt aan mij.’, een standaard zin die je eigenlijk bij elke break-up hoort. Het is een zin die je zegt om de impact te verzachten van mogelijk leed wat je veroorzaakt. Of het nou daadwerkelijk aan de persoon in kwestie ligt óf aan jou boeit niet zoveel. Je wil gewoon dat het over is.
En dat wilde ik.
Een negental maanden geleden verkondigde ik hier in volle glorie dat ik van mijn hobby mijn beroep ging maken. Ik kreeg een kans en ik verzilverde hem. Ik was echt trots dat ik met zure stukjes schrijven op het internet een baan had gekregen. Ruim negen maanden later is mijn mening daarover nog steeds onveranderd, maar heb ik ook inzichten opgedaan over wat ik op dit moment belangrijk denk te achten in mijn leven.
Ik ben gestopt bij Protest.
Negen maanden geleden nam ik mezelf voor om fulltime te gaan werken. “Er zit meer dan 40 uur in week”, zei ik arrogant met schijnambitie. Wat ik me niet besefte was dat ik eigenlijk geen tijd meer had om te doen wat ik het liefste deed. In mijn eentje in mijn onderbroek zure stukjes schrijven waar ikzelf het hardst om moet lachen. Dat en een beetje surfen. De realiteit bleek dat ik me ging gedragen zoals ik me specifiek voor had genomen niet te worden. Mijn ouders. Bek af op de bank, geen puf en geen energie voor andere dingen. Ik heb daardoor ook heel vaak overwogen om met Surfoloog te stoppen.
Mijn avonden bestonden voornamelijk nog maar uit het neerzetten van nutteloze prestaties als het kijken van zoveel mogelijk afleveringen van friends.
Als ik eerlijk naar mezelf kijk denk ik dat ik gewoon bang ben voor de vanzelfsprekendheid der dingen. De eindeloze stroom dinsdagen die stuk voor stuk in een fractie van een seconde onder twintig kuub zand lijken te zijn verstopt. Je gaat ze nooit meer vinden. Een zelfgecreëerd doemscenario waarbij alleen zinvolle prikkeling onderdeel mogen zijn van je vrije tijd. Een realiteit die gezien mag worden. Door jezelf, maar vooral ook door anderen.
De ondankbare veroordeling van de vrijetijdsbesteding van mijn ouders is gewoon de zwakte van mijn eigen ego. Toch denk ik wel dat je die afspiegeling mag gebruiken om je eigen leven in te richten. Als je erover nadenkt zijn je ouders de enige volwassenen die jij zo goed kent dat je ze als realistisch referentiekader mag gebruiken. Als baby leer je immers ook door anderen continu na te doen. Als volwassene doe je dat denk ik meer door te spiegelen en te vergelijken met anderen. Daar is in feite niks mis mee. Dat je daar een mening over hebt mag net zo goed alleen moet je die wel relativeren. Wat jij denkt dat jouw definitie voor geluk is hoeft immers niet die van een ander te zijn.
Waarom is het dan zo moeilijk voor onszelf om geluk te vinden?
Als ik meerdere ouderen erover spreek lijkt het te komen omdat wij als generatie ‘geluk’ als een centraal doel in ons leven stellen.
We willen daarbij rentenieren op niks. We willen wel de romance, maar niet de dolk in ons hart. Dat kan niet.
“Als jij je bek gewoon eens houdt en gewoon wat gaat doen, dan merk je dat de berusting sneller komt dan een jochie van zeventien met zijn eerste échte vriendinnetje.” – elke persoon geboren vóór 1985
Ik heb geleerd dat mijn standaard één van bizarre luxe is. Een heel leven lang alle tijd en ruimte voor jezelf doet iets geks met je, denk ik. Dat merk je pas op het moment dat je die tijd en ruimte niet meer hebt.
Het concept verveling kende ik de laatste maanden niet. Je hebt zoveel dingen die je wil doen dat je niet eens écht iets kan doen. Je moet keuzes gaan maken in plaats van alles maar kunnen. Plannen kon ik niet omdat ik altijd alle tijd en ruimte heb gehad.
Ligt het dan allemaal aan ons?
Uiteindelijk wel denk ik. Alles is keuzes maken en wij willen gewoon teveel.
Ja, we krijgen tegenwoordig moeilijker een vaste baan en ja, een betaalbaar huis vinden is pittig. Alles behalve die paar feiten doen we eigenlijk alleen onszelf aan.
Kappen met drie keer per week koffie kopen bij Starbucks levert je in een jaar tijd een ticket naar Costa Rica op. Nutteloos door blijven klikken op Insta Stories doe je ook helemaal zelf. Dit zijn echt dingen van onze generatie. Toch kan je er niet omheen, deze dingen zijn er dus je kan er maar beter goed mee om leren gaan.
Iedereen begrijpt steeds beter hoe mensen in de kern werken en daar maakt iedereen gretig gebruik van. Niet alleen bedrijven, zelfs jij en ik. Logisch. We weten nou eenmaal dat we erbij willen horen en dus bang zijn om buiten de boot te vallen als we iets missen. We kunnen continu een spiegel voorhouden en ons vergelijken met anderen. Dat terwijl de enige weerspiegeling die je zou moeten zien is dat iedereen in de kern maar wat aanmoddert en stiekem doodsbang is om door de mand vallen. De rest is allemaal make-up.
Continu alles hetzelfde blijven proberen op te lossen zonder resultaat is gewoon dom. Verander gewoon iets kleins. Je zal merken dat zodra je iets onderneemt er vanzelf kansen ontstaan.
Maar wat moet je dan doen zodra je beseft dat je eigenlijk gewoon een vervelend verwend kind bent?
Nou, de volgende stappen heb ik nu doorlopen. Misschien heb jij er ook wat aan.
1. Fulltime is kut
Waarom zou je meer dan veertig jaar lang veertig uur per week moeten werken als je daar niet eens in je onderbroek kan zitten? Waarom zou je zoveel uur steken in iets te doen wat een ander wil terwijl het relatief weinig oplevert?
Zekerheid? Veiligheid? Angst?!
“Geen ouwe schoenen weggooien voor je nieuwe hebt!” – Iedereen’s ouders
2. Freelance is ook niet alles
Dat je lekker in je eentje in je onderbroek kan zitten werken is relaxed, maar freelance is ook niet alles. Je bent misschien wel de baas over je eigen opdrachten, maar dat houdt ook in dat je geen vast inkomen hebt. Ook dat is stressvol.
Daarnaast haal je meer uit samenwerken en collega’s dan je verwacht. Je leert echt meer van anderen dan je denkt. Zelfs zo’n Einzelgänger als ik die normaal alles in zijn eentje op het internet uitvogelt. Gewoon goed kijken, luisteren en opletten.
3. Het is ook nooit goed
Idealiter wil je dus iets wat tussen freelance en een vaste baan in zit. Met 32 uur of minder werken krijg je al veel meer ruimte om te doen wat je wil (i.e. in je eentje in je onderbroek zure stukjes schrijven + een beetje surfen), maar heb je toch de meeste voordelen van een vaste baan.
Effectief willen we altijd iets wat we niet hebben, maar aan elke situatie kleven duidelijk voor en nadelen. De keuze is dus aan jou om te bepalen wat jouw voorkeur heeft. Een gouden work/life balance bestaat dus denk ik niet. Dat was alleen clickbait.
Daarom heb ik nu voor optie drie gekozen.
En nu?
Omdat ik blijkbaar veel te veel tijd, frustratie en creativiteit had in 2015 ben ik alle dingen die ik half-half vrij aardig kon gaan bundelen. Door deze blog te beginnen heb ik inmiddels op veel verschillende vlakken ervaring op kunnen doen die nu, achteraf, heel waardevol zijn geweest.
Door een paar jaar geleden een onbewuste stap te maken om iets te doen wat ik leuk vond heb ik veel kansen gekregen waar ik heel blij mee ben. Gek genoeg pluk ik daar nu nog steeds de vruchten van. Dat had ik vooraf niet echt kunnen bedenken.
Ik krijg de kans om parttime op de Universiteit van Leiden als online redacteur aan de slag te gaan. Dit stelt mij in staat om voldoende te verdienen om voor mezelf te zorgen en regelmatig op surftrip te kunnen. Daarnaast heb ik nu weer meer tijd, energie en zin om in mijn eentje in mijn onderbroek zure stukjes op het internet te schrijven.
Laten we kijken waar het de komende tijd naartoe zal gaan.