Afscheid nemen voor mij was net zoals ruitenwissers zonder ruitenwisservloeistof. De wissers werken wel en misschien komt er nog net een laatste druppeltje ruitenwisservloeistof uit, maar de waterval blijft uit.
In termen van afscheid nemen is dat ergens wel fijn omdat je dan een stuk cooler, maar niet geheel harteloos, lijkt op Schiphol.
In termen van ruitenwissers voelt het klote omdat je dan niet vanuit je auto die chemische friszoete lucht van de ruitenwisservloeistof in kan ademen. Wie trekt er namelijk niet nét iets te lang aan het hendeltje om een beetje langer die lucht op te kunnen snuiven?
Nu ik dit schrijf besef ik me dat ruitenwisservloeistoffabrikanten die geur waarschijnlijk expres zo maken zodat je sneller nieuwe vloeistof moet halen.
Ik zou echter ook kunnen ijlen omdat ik nu letterlijk met mijn hoofd in de wolken zit.
Ik zou nu alleen zo graag de geur van ruitenwisservloeistof willen ruiken. Dat zou misschien de kotslucht van de Indonees naast me een beetje maskeren. Ik ben nu namelijk onderweg naar Jakarta. Gisteren om kwart voor vier ’s middags vertrok mijn vlucht vanuit Amsterdam.
Hierna vlieg ik meteen door naar Bali. Als je mijn blog al even volgt dan weet je dat ik voor een half jaar mijn volledige focus ga storten op surfen en schrijven. In Azië. Lekker hip, zoals ’t heurt tegenwoordig.
Eerder heb ik geschreven over waarom jij jezelf niet gaat vinden in Thailand. Dat geldt net zo goed voor Bali, Sydney, Hong Kong of weet ik veel waar jij nu zit. Ik heb toen geschreven dat jezelf gaan vinden in het buitenland interessantdoenerij is voor je omgeving en jezelf vinden onmogelijk is. Hier lees je dat nog eens terug. Ik had er nogal een sterke mening over en jullie blijkbaar ook, want nog nooit was een artikel van mij zo vaak gelezen, geliked, gedeeld of bediscussieerd.
Grappig om te zien dat ik nu eigenlijk precies hetzelfde ga doen. Ik probeer nu alleen expres een kritische en gerelativeerde blik naar mezelf te houden. Wellicht kan ik zo een verklaring vinden voor het feit waarom we blijkbaar zo de neiging hebben om spiritueel pretentieus te doen in een ver en vreemd land.
Eigenlijk begint het hele pretentieuze zodra je begint met boeken. Het voelt als een spannende toewijding die ook nog eens best wat duiten kost. Logisch, is het ook. De bevestiging van deze interessantdoenerij begint pas echt zodra jij jouw plannen verkondigt op social media en met een pot glijmiddel en tissues zit te wachten tot de likes binnenstromen.
Het lot der pretentie wordt echter pas bezegeld zodra jij de semi-ongemakkelijke, maar eigenlijk doodsbange, verplichte foto met je backpack en twee duimen omhoog deelt om te doen alsof je zo’n wereldreiziger bent. Zoals die van mij bijvoorbeeld.
Ik heb een boodschap voor je: Wereldreizigers zijn we niet. Hoe graag we dat ook zouden willen zijn. We zijn stiekem allemaal gewoon verwende twentysomething kutjong die totaal geen benul hebben wat ze nou precies in dit leven willen. Door de angst voor het maken van volwassen keuzes proberen we massaal alles eruit te halen wat erin zit onder het mom van nuzijnwenoglekkerjong.com.
Officieel ben je na je reis natuurlijk wel een wereldreiziger. Alleen bepaalt jouw mate van nederigheid en pretentie of je gewoon een ‘wanker’ bent of iemand die een goede persoonlijke ontwikkeling heeft doorgemaakt. Aan jou de keuze.
‘Echte wereldreizigers kijken overigens gewoon naar aircrash investigation in het vliegtuig.’ – B. Luf-Dajedadoed
Afscheid nemen van dierbaren voelt ook heel raar. Niet dat het waarschijnlijk gebeurt, maar wat als je ze nooit meer terugziet? Daarom zeg je welgemeend maar ook geforceerd dat je van ze houdt. Dit is natuurlijk meer voor je eigen rust en gemoedstoestand. Je dierbaren weten toch wel dat je van ze houdt. Desalniettemin voelt het toch moeilijk, want hoe vaak neem je immers afscheid van de mensen waarvan je houdt?
Ook dat is denk ik weer een stap naar pretentie. Jij hebt namelijk wél de ballen gehad om afscheid van al het bekende te nemen. Dat moet je écht een keer gedaan hebben om het écht te snappen.
Het neemt overigens niet weg dat wat je gaat doen echt fucking wreed is. Dat staat buiten kijf.
Je perst het laatste druppeltje uit je ogen en loopt naar de douane.
Je zwaait nog drie keer, draait je om en geeft je paspoort aan de douanier.
Alles in orde.
Fijne reis, meneer de Leeuw.
Reacties