Maanden. Al maanden ben ik op zoek naar kauwgom…
Nee, niet zomaar kauwgom, hele speciale kauwgom! Kauwgom die jij en ik maar al te goed kennen. Kauwgom die wij zowel haten als lief hebben.
Beeld je even de situatie in. Vrijdagmiddag. Je hebt net je weekafsluiting gehad met je klas. Met de schminck nog op je smoel ga je met mama mee boodschappen doen. Gewapend met de klassieke zwarte tas met bruinleren hengsels, tot de nok toe gevuld met plastic tasjes, gaan jij en je moeder op een veel te lange speurtocht naar “goedkope” boodschappen.
Je moeder komt tijdens het avontuur ook nog eens 3 oudklasgenoten tegen, waarbij jij bijna je gezicht van je hoofd trekt van verveling en irritatie. Vaak maakt zo’n oudklasgenoot dan ook nog een compleet overbodige opmerking naar jou waar je echt helemaal niks aan hebt, meestal iets in de trend van “jeetje de laatste keer dat ik jou zag was je nog zó klein!”.
Terwijl je moeder maar blijft praten droom jij weg naar de snoep- en koekgang van de Aldi. Omdat jij met mama mee gaat mag jij de snoepjes deze week kiezen, YES!
Je wist sowieso al dat je Samson en Gert koekjes ging kiezen. Maar waarom toch? Omdat jij natuurlijk standaard elke kleine pauze Gert’s mierzoete kapsel als eerste afknabbelde om te zien hoe hij er kaal uitziet en er vervolgens zelf harder om moest lachen dan je vriendjes.
Daarnaast koos je ook iets anders, iets vreemds…
Hier start dan ook mijn verbazing.
Ik kan me nooit, maar dan ook echt nooit, herinneren dat ik ooit die gele, veel te harde, rechthoekige kauwgom met ribbeltjes heb gekozen. Je weet wel, die kauwgompjes in een rood papiertje die echt té irritant waren om open te maken. Er bleef altijd wel een stuk papier aan hangen waardoor je hem uiteindelijk maar gewoon in je mik duwde. Die kauwgompjes met een Powerranger plak tattoo erin, die natuurlijk altijd verneukt waren omdat je er veel te weinig water (of sommige ranzige kids, spuug) op deed, er niet goed genoeg overheen wreef en natuurlijk veel te snel er van af haalde omdat je benieuwd was of hij wel was gelukt. Van die tattoo’s die na een kleine 42 minuten al gingen rafelen, waardoor er felgekleurde vellen aan je schouder, borst of arm hingen.
En weet je nog hoe die kauwgom smaakt?
Jezus wat waren die dingen goor, sowieso waren ze veel te zoet en chemisch. Daarnaast waren ze na 3 keer kauwen zo kneiter hard en vies dat je ze als kogeltjes voor een luchtdrukpistool zou kunnen gebruiken. Uitspugen was de enige oplossing, maar soms schoot er een achterin je keel en moest je hem half kokhalzend wel doorslikken. Wat een hel was dat, zeker omdat iedereen altijd zei dat het super slecht was om die zooi door te slikken.
Omdat ze zo chemisch smaakten, zou je verwachten dat ze lang houdbaar waren. Niks is minder waar. Ze werden steenhard in mum van tijd. Alsof het fossilatie proces werd versneld door de blikken snoeptrommel.
Iedereen vond ze goor en iedereen wilde ze alleen maar hebben omdat ze dan semi nonchalant konden pochen met hun gerafelde tattoo. Helemaal bij het kringgesprek op maandagochtend, in de hoop dat je vervallen Powerranger tattoo werd opgemerkt zonder dat je er teveel de nadruk op legde. Dit hele grapje was meestal een paar keer leuk. Daarna pakte je die troep niet meer en werden ze gekroond tot de verloren lekkernijen en verbannen naar de krochten van de snoeptrommel. In iedereen zijn snoeptrommel lagen wel een aantal van deze verloren zielen, wachtend op hun onoverkomelijk lot, de prullenbak.
Reacties