Hoe vaak ben je nog alleen? En dan bedoel ik ergens fysiek zonder mensen die je kent.
Op dit moment ben ik alleen. Ik zit in een of andere hamburgertent in mijn eentje. En ik kan je zeggen het voelt fucking awkward.

Maar waarom?

Allereerst omdat de dude die mij mijn Coca Cola Zero en baconcheeseburger komt brengen het ook maar vaag vindt dat ik hier in mijn eentje zit te schrijven. Best begrijpelijk. Het lijkt in eerste instantie ook wel een beetje raar terwijl het ook mijn eigen gecreëerde spotlight effect zou kunnen zijn. Niemand van ons is immers speciaal en ons gedrag valt meestal alleen onszelf op. Anderen boeit het eigenlijk niet zoveel wat wij doen, behalve onze naasten dan.

Onze maatschappij lijkt extreem geënt te zijn op continu in contact met anderen staan. Een goed voorbeeld daarvan is denk ik zo’n moment dat je samen met iemand in de trein zit en die persoon een paar haltes eerder uit moet stappen.  Of als je op date bent en de persoon tegenover je is even naar de WC.

Wat doe je dan meestal als eerste?
Je telefoon pakken en contact zoeken met anderen natuurlijk.

Of het nou door je tijdlijn scrollen is of even snel iemand appen. Zelfs 1 minuut alleen zijn met onze gedachten lijkt al teveel te zijn. Smartphones ga ik overigens niet de schuld geven want dat is slap.
Wat ik me wel afvraag is, waarom hebben wij zo’n ontzettende moeite met in ons eentje zijn? Zijn onze emoties, cognities en gedachtes dan zo ontzettend sterk dat we niet alleen meer durven te zijn.

Wat is er mis met, af en toe, op jezelf gewezen te zijn?

Persoonlijkheid

Als je gaat kijken naar wat een persoonlijkheid vormt zijn er ontelbaar veel aspecten waar je rekening mee moet houden. Ik denk dat elk van die aspecten een factor moet krijgen, want welk aspect weegt zwaarder in het vormen van een persoonlijkheid?
Het probleem met niet in je eentje durven zijn lijkt mij dat de factor van het effect van anderen op onze identiteit in de loop der jaren veel groter is geworden dan dat deze oorspronkelijk was.
Ik denk dat die angst om alleen te zijn vroeger ook aanwezig was, maar dat het tegenwoordig veel makkelijker is om contact te leggen met anderen zodra je alleen bent. Zoals ik al zei smartphones ga ik niet de schuld geven, maar door smartphones wordt het wel makkelijker om niet aan deze angst te hoeven werken en constant in contact met anderen te staan.
Het is een korte termijn oplossing voor een lange termijn probleem. Mensen zijn niet graag constructief met zichzelf bezig omdat het een energie slurpend en tijdrovend proces is om bewust met zelfontplooiing bezig te zijn. Wat veel meer ‘rewarding’ is, is het uitbuiten van uitvluchten om je maar niet met jezelf bezig te hoeven houden, bijvoorbeeld met drank, drugs of relaties. Ik denk daarom ook dat je vele malen gevoeliger bent om korte termijn uitvluchten aan te grijpen als je emotioneel instabieler bent.

Hypocriet

Nu ik hier zo actief in mijn eentje over nadenk en het schrijf, besef ik me dat je in je eentje zijn voornamelijk zelf gewoon awkward maakt. Hoewel mijn punt ook niet helemaal eerlijk is, omdat ik hier dit nu ook schrijf om indirect niet met mezelf bezig te zijn, terwijl ik dat tegelijkertijd wel doe. Met mezelf bezig zijn bedoel ik dan. Paradoxaal eigenlijk.

Zelfliefde

Betekent het dat je dan ergens eigenlijk bang bent voor jezelf? Of dat we bang zijn om iets missen van een zee van prikkels die wij 24/7 tot ons kunnen nemen. Of misschien wel een vage combinatie van beide.
Ik denk zeker dat niet alleen kunnen zijn een onderdeel is van té kritisch en perfectionistisch naar jezelf zijn. Overal aan deel willen nemen en niks willen missen.
Alhoewel een gezonde dosis kritische zelfreflectie je ook een stuk verder kan brengen in het leven moet je ook niet teveel van jezelf eisen. Het lijkt dus ook te gaan om een stuk balans kunnen vinden in je eigen persoonlijkheid en dat oefen je denk ik door juist af en toe tijd voor jezelf te nemen en na te gaan waar je staat, wie je bent en wat je wilt.

Angst om alleen te zijn is denk ik een probleem dat zichzelf op kan lossen door juist eens actief alleen te zijn en daar helemaal oké mee te zijn.

Wat voor mij als ontzettend ongemakkelijk begon voelt nu eigenlijk al een stuk beter. Geen idee of het voor jou ook werkt, maar wat houdt je tegen behalve je eigen angst? Ik begrijp dat de grootste bergen voor ons drempels zijn, maar ergens moet je wel die stap zetten.