Sinds mei 2015 heb ik zo’n 138 artikelen geschreven. Hiervan staan er ongeveer 110 online en zo’n 30 op privé of nog in de steigers. Sommige artikelen zijn absurd lang en andere weer kort. Ik gok dat het gemiddelde artikel van mij zo’n 1500 woorden is.
Da’s zegmaar 15 keer langer dan wat je als tiener wil schrijven voor zo’n schrale kutopdracht bij Nederlands. Zo’n opdracht waarbij je docent helemaal geilt op de betekenis van een gedicht van een overleden schrijver die toch alleen maar bezig was met seks en drank.
Zo’n gedicht dat je moet leren waarderen in de romance van een bepaalde tijdsgeest. De tijdsgeest van je docent die het zelf las toen ze een tiener was en deze verbloemde melancholie door jouw ongeïnteresseerde analyse probeert te herleven. Met andere woorden: onmogelijk.
TL;DR LOTR
1500 gemiddelde woorden x 138 blogs, dus. Dat betekent dat ik in de afgelopen vier jaar 207.000 woorden heb geschreven op deze blog. Daarbij heb ik mijn WIP voor NATPAK, en een ander project, nog niet bij opgeteld. Als je 207.000 woorden gedeeld door 275 doet, wat een gemiddeld boekpagina zo’n beetje is, dan kom je uit op een boek van 752 pagina’s.
Dat zou uiteraard een heel slecht boek zijn, want schrijven is vooral het schrappen van overbodige woorden. Woorden die ik juist graag toevoeg om mijn teksten meer als gesproken woord te laten ervaren. Redigeren doe ik natuurlijk wel, maar met blogs probeer ik dat meestal minimaal te doen. Vooral omwille van de tijd.
Het laatste jaar heb ik fucking veel geschreven, maar naar mijn mening wel de minst leuke stukken van allemaal. Dat zijn namelijk alle wetsuitreviews. Een project waar ik me flink in de nesten heb gewerkt qua werkdruk, maar wat ik natuurlijk wel met alle liefde afmaak voor jullie.
Dokters haten mij om mijn geheim
Die cijfermatige uiteenzetting van mijn werk doe ik overigens niet om op te scheppen. Oké, misschien wel een beetje, maar ik doe het vooral om te (laten) zien waar ik de afgelopen vier jaar aan heb gewerkt.
Ik zeg expres ‘aan’ heb gewerkt en niet ‘naar’ heb gewerkt. Want ik werk niet echt specifiek naar iets. En dat is precies mijn probleem, maar voordat ik het daar met je over ga hebben wil ik eerst de 2 geheimen van een “semi-succesvolle” blog met je delen.
- Schrijf stukjes.
- Deel die stukjes met vaste regelmaat zonder dat lezers/volgers moe van je worden.
Uiteraard moet je wel iets te vertellen hebben en het enigszins leuk kunnen brengen anders haken mensen af.
Als mensen gek van je worden dan noem ik dat trouwens het Jandino-effect. Of het Nicholas Cage-effect. Of elke andere (B) Celebrity die elke snabbel aanpakt, veel te veel ‘in the picture’ is en vervolgens zijn/haar hele naam ten grabbel gooit (als ze die überhaupt ooit al hebben gehad, i.e. Patty Brard).
De afgelopen maanden ben ik vooral een hoertje met een pen geweest. En da’s oké natuurlijk, maar voor de motivatie helpt het natuurlijk niet.
Schrijven kost veel tijd, maar misschien nog wel meer inspiratie. Als je die inspiratie niet hebt dan wordt het lastig schrijven.
Fitspo Inspo
Mijn blog is ooit begonnen met een doel. Dat was irritante mensen, die op fitness gingen, een wetenschappelijke les met humor geven.
Toen die hype een beetje over ging schreef ik vooral over bijzonder gedrag of dingen in het leven waar je nog nooit echt bij stil hebt gestaan. Daarna werd het vooral bizar gedrag van surfers, naar surfcultuur en nu best wel veel reviews.
Het leukste vond ik om over bijzonder gedrag of dingen in het leven te schrijven en te denken waar je nog nooit echt bij stil hebt gestaan.
Bijvoorbeeld jouw eigen interne stem. Je weet wel, die in je hoofd. Hoe klinkt die? Klinkt die zoals je jouw eigen stem hoort als je hardop praat of heeft het een ander timbre? Bij mij klinkt ‘ie namelijk heul anders, maar dat terzijde.
Om mezelf gemotiveerd te houden ging opzoek naar andere vormen van media maken. Zoals sinds kort met podcasts (fucking vet), of met video’s maken (vind ik heel leuk) en een klein beetje fotografie (vind ik minder leuk).
Ik kan je in ieder geval zeggen: Media maken kost fucking veel tijd. Tijd die ik niet altijd lijk te hebben, maar toch magisch altijd ergens vandaan weet te toveren.
Want waarom doe je zoiets? Waarom doe je alle moeite om een domeinnaam + database aan te schaffen. Daar een basic WordPress template op te pleuren. Vervolgens jezelf interessant genoeg te vinden om online iets te schrijven. Het ook nog te delen met wildvreemden om dan te verwachten dat je daar interactie op krijgt?
M-m-marketing
Marketingtechnisch doe ik dat om verkeer en een publiek op te bouwen. Jij bent dan niet de klant van mijn schrijfsels, maar eigenlijk het product (data en cijfers) voor de echte klant: merken of bedrijven die jou juist willen bereiken om iets aan te verkopen. Wees gerust: ik blijf daar tot nu toe nog verre van. Ik zie jou nog steeds gewoon als lezer van mijn stukken. Anders zeg ik het je wel.
In een blogwereld ben je namelijk “succesvol” als je ervan kan leven. En dat snap ik wel als je in je achterhoofd houdt dat media maken ontzettend veel tijd kost. Dat “succesvol zijn” kan een aantal dingen inhouden:
- Je hebt zoveel verkeer op je website dat je advertenties kan plaatsen. Deze advertenties leveren je dan per klik óf per keer zien een paar cent op.
- Je doet aan affiliate marketing. Je biedt dan een kortingscode van een bedrijf aan en als iemand die code gebruikt krijg jij een bepaald percentage van die omzet.
- Je doet aan samenwerkingen met merken en bedrijven in ruil voor spul of voor geld.
- Je maakt e-books, cursussen of andere digitale dingen en verkoopt die voor een kleine prijs in een webshop.
- Je bouwt een netwerk op d.m.v. lang en hard werken. Door een bepaalde “stijl” en gun-factor krijg je kansen om freelance wat klusjes te doen of aan andere projecten mee te helpen.
Bij alle vijf de punten gaat het erom dat wat je terugkrijgt groter is als je zelf ook “groot” bent. Groot als in een flink online bereik hebben.
Als je laat zien dat je niet per se gedreven wordt door faam, populariteit en cijfertjes, dan krijg je op de lange termijn betere kansen. Althans, dat is wat ik geloof. Ik heb in de afgelopen jaren flink veel geprobeerd om iets op te bouwen, maar wat ik aan het opbouwen weet ik nog steeds niet precies. Ik probeer gewoon te doen en ontdekken wat ik dope vind.
Die eerste drie punten die ik net opsomde vier ook als je kut e-shit aanbiedt, vind ik ergens een beetje vies, maar het hoort er ook bij. Mits je ervan wil kunnen leven natuurlijk.
Denk dus niet dat ik een of andere anti-kapitalist of tegen commercie ben, maar ik probeer het vooral te doen zoals ik denk dat het goed is. Ook daar maak ik fouten in en dat probeer ik dan een volgende keer beter te doen.
Dit is dus ook de reden dat wetsuitproject zo uit de klauwen gelopen is. Ik vind een vergelijking van twee pakken namelijk kut.
Ik wilde namelijk niet direct reclame maken voor een paar merken. Het moest namelijk wel eerlijk zijn en onafhankelijk blijven. In de toekomst zou ik gewoon een pak aannemen en er wat reclame voor maken, haha!
Idealism
Het probleem met het hebben van een vaag soort idealisme als dat van mij, is dat je vooral je eigen “groei en succes” in de weg zit. Daar had ik het laatst ook met Pepijn over. Moet je maar even checken.
De crux zit hem denk ik in het bepalen wat “groei en succes” betekent. In de praktijk betekent dit vooral geld en beroemdheid, denk ik. Rijk of beroemd zijn lijken me echt heel raar en helemaal niet zo tof als veel mensen denken. Dat zullen dus nooit echt doelstellingen van mij zijn.
Hell, ik vind het al freaky als ik ergens word herkend als “de Surfoloog”. Komt heel soms voor.
Ik ben namelijk bang dat je door faam teveel gestuurd gaat worden door cijfers in plaats van maken wat je echt wil. Dat wat je maakt groter wordt dan wie of wat je bent. Dat het vervolgens een monster wordt wat je moet blijven voeden. Dat je dus inderdaad een Gordon of Patty Brard wordt, maar (als ze doen wat ze doen met volle bewustzijn en zelfkennis) kan je het ze dan eigenlijk kwalijk nemen?
Daarom hebben “succesvol zijn punt 4 en 5” mijn voorkeur, dan hoef ik ook niet per se direct met bloggen of andere media maken mijn boterham te verdienen. Daardoor blijft het authentieker en leuker voor jou om te kijken en lezen, maar blijft het ook toffer voor mij om te kunnen maken wat ik zelf wil.
4. Je maakt e-books, cursussen of andere digitale dingen en verkoopt die voor een kleine prijs in een webshop.
5. Je bouwt een netwerk op d.m.v. lang en hard werken. Door een bepaalde “stijl” en gun-factor krijg je kansen om freelance wat klusjes te doen of aan andere projecten mee te helpen.
– Ik, net
Toch snap ik daardoor ook dat ik mezelf in de houdgreep houd. Ha-ha.
Een onmogelijke impasse waardoor je eigenlijk geen kant meer op kan. Want wat doe je als wat je met passie creëert ineens aanslaat bij een groter publiek? Doorgaan en zo weinig mogelijk van aantrekken, lijkt me.
Ik weet daarom ook dat nooit alles perfect kan zijn en je soms best even wat kut dingen moet doen voor je ergens kan zijn waar je wil zijn. En zelfs dat zal dan ook niet perfect zijn. Dat hoeft ook niet.
Kijk maar naar Joe Rogan, eerst presenteerde hij Fear Factor en kan door al die (minder leuke; i.e. naar eigen zeggen) ervaringen nu maken wat hij echt tof vindt.
Elke medaille heeft een keerzijde.
Mijn doel is eigenlijk altijd geweest om gekke dingen mee te maken, over gekke dingen na te denken en dit te delen met jou. Mede daarom woon ik nu in mijn camper. Ik maakte de afgelopen tijd te weinig gekke en leuke dingen mee.
Ik had te weinig input waar ik juist zoveel energie van krijg.
Daarnaast is een ander doel dat ik eigenlijk gewoon zoveel mogelijk wil kunnen surfen. In het buitenland het liefst, want hier zijn de golven nou niet echt je-van-het. Laten we even eerlijk zijn.
Door in een camper te gaan wonen kan ik veel geld sparen (om podcastzooi te kopen), maar ook om misschien op den duur alleen nog maar op afstand te werken.
Waarom vind ik dat allemaal zo belangrijk? Omdat ik het leven soms als best wel raar of overweldigend ervaar en humor mijn manier van relativeren is. Omdat ik denk dat andere mensen die overweldiging ook hebben, wil ik dat met ze delen. Een soort van humor en relativering als zachte heelmeester.
Daarom maakt het mij ook niet zo heel veel uit waar ik over schrijf, zolang ik het desbetreffende maar bizar vind en die verwondering zo leuk mogelijk kan verwoorden.
Daarom zweeft daar ergens bovenaan nog steeds: Ongezouten. Herkenbaar.
De naam Surfoloog helpt me natuurlijk enorm is een Nederlandse surfscene, maar op den duur is de rek daar ook een beetje uit. Alhoewel ik nog steeds heel graag surfjournalist ben. Er zijn namelijk nog héél veel verhalen te vertellen over onze Scene.
Ik heb er echt wel over nagedacht om gewoon onder mijn eigen naam shit te gaan maken, maar ergens vind ik dat kneuterige concept van een jonge twintiger die geen idee heeft waar hij mee bezig is wel tof. Dat wil ik eigenlijk gewoon doorzetten. Dat kneuterige concept dan.
Omdat de motivatie en de laatste maanden een beetje op was, maar ik eigenlijk gewoon moe was van regelmatig 12 uur op een dag werken, nam ik een zomerstop. Ook op social media heb ik daarom vrij weinig gedaan. Daardoor heb ik wel heel veel na kunnen denken. Dat was dope en soms ook een beetje pittig.
Mijn weg naar “vrijheid” vinden en het combineren van werelden vind ik nog heel moeilijk. Soms worstel ik erg met wat ik nou wil en wat nou “echt” belangrijk is in het leven.
Dat soort dingen zie je niet zo snel terug op social media. En da’s verder oké natuurlijk.
De ruimte om jezelf te kunnen onderhouden met iets wat je leuk vindt, maar toch zoveel mogelijk kunnen surfen zouden nu voor mij het meest ultieme doel zijn.
Daarom schrijf ik nu ook een e-book en werk ik ook nog steeds parttime bij de Universiteit. Als ik dat werk op afstand zou kunnen doen dan was ik morgen natuurlijk al op pad.
Freelancen lijkt een antwoord, maar dat vind ik nog spannend. Het vinden van klanten met opdrachten waarmee het klikt, die ook nog (op tijd) betalen, is niet makkelijk. Ook dat is weer een proces, merk ik.
Máár, gelukkig komen die opdrachten inmiddels al wel een tijdje binnen.
Dit is dus zeker ook een uitnodiging naar jou als je hulp nodig hebt met tekst, beeld of nieuwe media.
Een iets serieuzer stuk dan normaal, maar bloggen en influencen gaat niet alleen maar om gratis dingen krijgen en opscheppen hoe tof je leven is. Meestal is het ook gewoon constructief aanmodderen. Ook dat wil ik aan jullie laten zien.
Mijn blog is al vier jaar een springplank naar nieuwe kansen. Voor de afsprong krijg je niet altijd een tien, maar het belangrijkste is dat je blijft proberen, denk ik.
Ik ben heel erg benieuwd hoe jij je berusting vindt. Hoe jij besluit welke factor bepaalde aspecten van je leven krijgt. Hoe geven die keuzes jouw leven vorm? Is dat een bewust proces of laat je het vooral gewoon gaan? Hoe ga jij om met wensen en dromen en hoe ver durf jij te gaan om ze te verwezenlijken?