In september ben ik naar Scheveningen verhuisd omdat ik een nieuwe baan kreeg, waar ik inmiddels ook al weer weg ben, en dichter bij zee wilde wonen.

Goeie beslissingen, maar ook een beetje irritant want het heet niet voor niks Scheveningen. Mijn kleine appartement is namelijk schots en scheef. Dat is ultrakut als je wél een nieuwe vloer moet leggen, maar géén dikkepeerzaag, workmate of ondervloer hebt. Aldoende leert men.

Met twee linkerhanden heb ik eigenhandig een vloer gelegd van laminaat wat net zo goed klikt als Tim en Deborah van Temptation Island (nog nooit gezien overigens, maar heel mijn Facebook staat er vol mee). Hiermee bedoel ik dat in de loop der tijd (i.e. acht maanden) zo’n beetje 73,6% van het laminaat heeft besloten om ieders zijn eigen weg te gaan.

Mijn laminaatvloer gvd

Inrichten is kut

Het vervelende van een nieuw huis vind ik het inrichten ervan. Hoewel dit voor sommigen een walhalla is, omdat ze dan al hun tijd, geld én energie kunnen steken in een imago en wat anderen van hun vinden, word ik er een beetje verdrietig van. Ik kan dat denk ik beter uitleggen door een vergelijking te maken met andere, soortgelijke dingen…

1. Tribal tattoo’s; leek een tijdje gaaf, maar is inmiddels vaag, oud en best wel ordinair.
2. Gamen op een computer; voor je het weet is al je hardware oud en moet je alles upgraden om je game zonder virtuele parkinson te kunnen spelen.
3. Ecosysteem in een potje; Je werkt 40 uur per week fucking hard voor geld wat je uitgeeft om je huis in te richten, waarbij op den duur je inrichting ‘uit’ is waardoor je weer fucking hard moet werken om het weer hip te maken. En repeat.

Don’t get me wrong. Ik begrijp volledig dat jij je thuis fijn wil voelen en dat het volledig aan jou is om te bepalen hoe je dat doet, maar ik vind het idioot.

DJ Jean

Een klassiek voorbeeld, dat mijn beste vriend mij liet zien, is het huis van DJ Jean. Je weet wel die guy van The Launch, Every Single Day en scratchen bij RTL Live.

Als je veel tijd en geld steekt in het inrichten van je huis, bijvoorbeeld door te denken dat je een voorloper op trends, dan loop je de kans dat je gehele inrichting binnen tien jaar zo is als dat van DJ Jean.

Loods5

Een hele tijd geleden moest ik naar Loods5. Dat is zegmaar Leenbakker voor mensen die zichzelf en hun stijl net iets te serieus nemen en daar graag overduidelijk ook meer geld aan uitgeven.

Ik moest er naartoe om een cadeau te halen voor mijn ouders. Die wilden hun huis weer eens opknappen en opnieuw inrichten. En dat is big happening in huize de Leeuw. Niet omdat mijn ouders Jan en Janita de Bouvrie heten, maar omdat zij uit een tijd stammen waarbij heel je huis er zo uitzag:

Die goeie ouwe tijd waar je interieur 50 jaar meeging

Inmiddels leven we in een massaconsumptiecultuur waarbij meubels veel betaalbaarder zijn. Daardoor kunnen we makkelijker met trends meegaan en om de zoveel jaar van interieur wisselen. Zo wordt Jesper Brodin (directeur Ikea) elke ochtend vrolijk wakker met morning wood van fineer en meubelplaat, want laten we eerlijk zijn: de kwaliteit is vaak wel kut en het is stiekem toch best duur. Zeker als je iets wil wat net iets toffer is.

Yung Naïeveling.

Ik ging dus een cadeaubon voor mijn ouders halen, waar ik achteraf heel hard om moet lachen, omdat je daar met een bon van €150,- echt net genoeg hebt voor een augurkenpot met mos en condens, a.k.a. zichzelf instandhoudend ecosysteem. Zo’n ding waar ik het net al kort over had.

Schokkende ontdekking

Meteen toen ik bij Loods5 binnenstapte kwam ik tot een schokkende ontdekking.

Overal zag ik bijna 1 op 1 kopiën voorbijkomen van mijn inrichting. Een perzisch tapijt (geprint in Taiwan), jaren 60 tafels, zo’n cognac kleurige bank van persleer, een geweitje en bovenal planten. HEEL VEEL PLANTEN. Vooral van die planten met gaten erin. Monstera’s.

Met verbazing en lichte verwarring liep ik door de winkel. Hoe dieper ik via alle VERPLICHTE wandelgangen kwam des te duidelijker werd mijn inzicht:

Ook Ik ben een smakeloos trutje.

Ook ik lijd aan het vtwonen syndroom.

Maar hoe komt dat? Waarom is mijn ‘smaak’ zo alom vertegenwoordigd?

Waarom heb ik dit? Waarom vind ik dit mooi?

Het vtwonen syndroom

Het vtwonen syndroom is een SMOA, een ‘social media overdraagbare aandoening’. Het is dus een syndroom dat viraal over wordt gedragen.
Dit syndroom beperkt zich niet alleen tot de rijkere middenklasse. Nee je vindt het echt overal, maar dan met minder luxe. Steigerhout, ‘live, laugh, love’ letters en ‘In dit huis…’-bordjes met tachtig verschillende lettertypes vliegen in dat soort huishoudens om je oren. Mede mogelijk gemaakt door Xenos.

Alles moet perfect lijken, maar niet alsof het in één ‘shopping spree’ gekocht is. Nee, het moet lijken alsof het hele interieur zo tot stand gekomen is. Waarbij elk meubelstuk een eigen verhaal heeft wat toevallig perfect bijdraagt aan de sfeer en de symbiose van de inrichting. Hierin moet vooral terug te zien zijn hoe jij wil dat anderen jou zien én het moet supercosy lijken op foto’s.

Wat we mooi vinden wordt volgens mij voornamelijk bepaald door wat anderen mooi vinden. Waar ik al zoveel vaker over heb geschreven lijkt mij de onderliggende factor; need to belong. Omdat iedereen bij elkaar ziet wat ze hebben op Instagram en voornamelijk Pinterest krijg je inrichtingen die allemaal kopiën van elkaar zijn. Iedereen wil er gewoon bij horen. En daar haken woonboulevards, meubelzaken en hipsterzaakjes natuurlijk gretig op in. Logisch. Vraag en aanbod.

Conclusie

Je moet toch op een of andere manier je huis inrichten. Doe het dus vooral zoals je zelf wil. Zelfs als dat betekent dat je, net als ik, een smakeloos trutje bent. Besef je alleen wel hoe belachelijk het is om er zoveel tijd en geld in te steken. Zeker als het hele riedeltje binnen een paar jaar weer uit de mode is.
Tenzij het je hobby is. Dan snap ik het al wat beter, maar stiekem vind ik ook dat je dan gewoon een kuthobby hebt.

De nieuwe hippe oplossing is natuurlijk alles bij elkaar sprokkelen via de kringloopwinkel. Wat ik een warm hart toedraag mits je er niet pretentieus/Amsterdams over gaat lopen doen.

Maak vooral foto’s. Dan zul je later naar die foto’s kijken zoals je nu naar foto’s van jezelf in de jaren 90 kijkt. Óf zoals jij je zou voelen als je nu je krabbels van Hyves terug zou lezen. Met lichte schaamte en het besef dat je een aandoenlijke kluns bent.

En zo draait de wereld altijd door en wordt onze realiteit, ‘vrije wil’ en koopgedrag voornamelijk bepaald door de Zeitgeist waarin we leven.

Ik ga weer een boek lezen op mijn cognackleurige bank van persleer die omringd is met planten en ook nog eens tegen een groene muur staat. Gelukkig had ik nog net geen grof gehaakt dekentje en kon ik mijn proefabonnement voor de Libelle op de valreep opzeggen.