Ik zit nu in zo’n levenscategorie waarbij je net bent afgestudeerd, halverwege de twintig bent en dat aanmodderende passieve gevoel hebt waarbij je jouw eigen pad moet gaan bepalen. Dat is tevens de reden waarom mijn vorige artikel over waarom jij jezelf niet gaat vinden in Thailand zo’n daverend succes was (arrogant much).
Het is herkenbaar. Dat.
Iedereen lijkt maar wat aan te modderen en zij die alles wel voor elkaar hebben vinden we stiekem eng. Want als je nu keihard voor iets gaat werken en iets concreets gaat opbouwen, dan heb je toch alle leuke dingen gemist? Toch? Heb je dan niet ongelooflijk veel spijt dat je niet alles eruit hebt kunnen halen wat erin gezeten zou kunnen hebben?
Wellicht.
Quarterlifecrisis
Quarterlife problemen met een existentialistisch karakter lijken mijn generatie te domineren. Ik merk in mijn omgeving dat dit gedrag zich voornamelijk uit in alles eruit willen halen wat er mogelijk in zou kunnen zitten. Situaties als: het is fucking saai in de stad laat ik maar door 5 uur ’s ochtends rond blijven lopen om te kijken of er ergens nog wat te doen valt.
Drank, drugs, seks, stappen en dat een aantal keer per week is natuurlijk awesome. Dat doen we allemaal. Maar als we echt eerlijk zijn, wanneer gaan we ons eigenlijk beseffen dat dit korte termijn oplossingen zijn waarmee we ons eigenlijk (onbewust) in een passiviteit houden om zo ’the point of no return’ uit te stellen, namelijk het kiezen van een levenspad met stabiliteit en zekerheid. Waarom zijn wij überhaupt zo bang voor een stabiel en zeker leven? Maken wij ons die ‘point of no return’ niet gewoon zelf wijs? Ik denk namelijk van wel.
Spanningsboog
Katniss, maat, doe rustig. Dadelijk knalt ‘ie.
Het is denk ik een mix van de harde realiteit onder ogen zien en wat ons wordt voorgeschoteld.
Aan de ene kant hebben wij bijvoorbeeld het stabiele gesettelde leven van onze ouders (of ze nou gescheiden zijn of niet), waarbij jij vindt dat de sleur niet te harden is en je niet snapt waarom ze alweer thuis zitten of zo saai doen. Terwijl dat vet arrogant is, want wie zegt dat zij niet gelukkig zijn op deze manier?
Aan de andere kant heb jij de volledige beschikking over een constante stroom van prikkels en informatie over hoe het leven ook kan zijn. Prikkels waarvan je weet dat ze minder reëel zijn dan het ‘echte’ leven. Toch blijf je die illusie voor jezelf in stand houden omdat je compleet onterecht en veel te verwend jezelf het recht hebt toegeëigend op een nog beter leven dan dat je nu eigenlijk al hebt. Omdat iemand anders het ook heeft. Kylie Jenner, ofzo. Vet kinderachtig.
Die stroom van informatie en prikkels blijven wij maar zelf opzoeken. Youtube, Snapchats, Insta, Facebook, noem het maar op. Continu de spanningsboog maar gespannen willen houden totdat hij een keer knapt. Vervolgens is het dan vaak vingers wijzen naar iedereen behalve jezelf, terwijl jij de persoon bent die veel te hoge verwachtingen heeft gecreëerd van hoe het leven zou moeten zijn.
Ouders
‘You’ve been very, very naughty.’- Jo Frost
Dat is ook niet helemaal jouw schuld natuurlijk. Negen van de tien mensen van onze generatie hebben vanaf kleins af aan zoveel veren in onze reet gestoken gekregen dat ze nu (onterecht) zo trots rondlopen als een pauw, terwijl je tekening oprecht teringlelijk was.
En zelfs dat begrijp ik nog, want wat als dat ene compliment er nou voor gezorgd heeft dat Vincent van Gogh schilder is geworden in plaats van putjesschepper. Dan kon je kind zichzelf succesvol onderhouden en kunnen jouw ouders met een gerust hart zeggen dat zij hun levenswerk goed hebben voltooid.
Betekent dat dat ik ook maar iets weet over opvoeden en conditioneren?
Een klein beetje (psychologie gestudeerd, remember), maar meer theorie dan praktijk en daar heb je dus helemaal geen zak aan.
Maar wat kan ik dan wel?
Nou, maatschappelijk kritisch zeiken op een (nog, ha-ha) relatief onbekende blog om mijn generatie proberen in te laten zien dat wij het onszelf eigenlijk alleen maar zo moeilijk maken. OMG WAT EEN ZELFINZICHT. DOE IK FF.
Het punt dat ik wil maken is dat door continue bevestigd te krijgen dat alles wat je doet goed is en te horen te krijgen dat je alles kan worden zolang je maar hard werkt (gecombineerd met het traditionele gevoel als ouder zijnde dat je altijd ‘iets’ beter of meer wil doen dan dat jij altijd gekregen hebt), je individuen kan creëren die het gevoel hebben meer recht te hebben op dingen dan ze eigenlijk verdienen, maar ook continue in een slachtofferrol springen als er iets misgaat en daardoor nooit een ruggengraat of incasseringsvermogen ontwikkelen.
Persoonlijk denk ik dat je beter de volwassene voor een kind moet zijn die jij gemist hebt in je jeugd, maar wie ben ik?
Concl.
Jij
Je leven leiden vanuit de angst dat je achteraf mogelijk spijt kan hebben van de dingen die je niet gedaan hebt is te belachelijk voor woorden. Neem het er gewoon lekker van en maak die reis. Heb een keer een trio en drink teveel tequila, maar laat die YOLO mentaliteit lekker varen, joh. Ook bij jou gaat het punt komen dat je gaat settelen. Wedje maken dat je dat veel lekkerder gaat vinden dan om half 4 met je schoenen plakkend en je mouw meurend naar bier nog net even wanhopig iemand probeert te ‘scoren’?
Het is ook allemaal maar een fase, dus we moeten er even doorheen. Alles eruit halen wat er in zou kunnen zitten is alleen niet echt realistisch.
*neemt nog een shotje*
Reacties