Eigenlijk was mijn jeugd heel erg onbezonnen. Ik had altijd warm eten. Kreeg veel speelgoed. Ik heb onderwijs gevolgd bij prima scholen en ik mocht eigenlijk altijd alles doen wat ik maar wilde. Voor een redelijk grote groep twintigers zal dit bekend in de oren klinken.

Toch komen er tegenwoordig steeds meer geluiden naar buiten over hoe ontzettend zwaar wij het hebben. Wij claimen daarbij dat de prestatiemaatschappij ons voorliegt over hoe wij onze levens moeten leiden om gezond, rijk en gelukkig te worden. Desalniettemin zien we steeds meer burn-outs, depressies en andere problemen onder jonge mensen die eigenlijk heel gelukkig zouden moeten zijn. Op papier hebben wij immers alles.

Wij wijzen ontzettend veel schuldigen aan. De vorige generaties, de economie, onze ouders, onze opvoeding, onderwijs, de media. Iedereen krijgt hiervan de schuld, behalve één “speciale” groep, namelijk wijzelf.
Op social media word je om de oren geslagen met inspirerende citaten die stellen dat JOUW geluk het allerbelangrijkste in deze wereld is en alles wat daarbij in de weg staat uit je leven verbannen moet worden. Echt mega schraal.
Hoewel we sinds de Copernicaanse revolutie hebben geleerd dat het heelal niet om ons draait, zou meneer Copernicus zich in zijn graf omdraaien als hij zou zien hoe absurd dom en naïef we met ons heden, verleden en toekomst omgaan.
Egoïstisch zijn op zijn tijd is natuurlijk prima, je bent immers een mens in ontwikkeling. Er is als individu, met dromen en visies, niks mis met het najagen van geluk. Wij moeten alleen wel beseffen dat bij het najagen van geluk ook een stuk falen en ongelukkig zijn hoort. Continu gelukkig zijn is gewoon onmogelijk.

Al deze leugens over hoe “speciaal” wij als individu zijn, dat we echt alles kunnen doen en worden, dat gelukkig zijn het belangrijkste ter wereld is, lijken een enorme impact te hebben op wat wij van het leven verwachten en hoe berooid we daarvan terug komen. Als je het een beetje kunt relativeren is het eigenlijk allemaal zo erg nog niet. We moeten gewoon wat gaan ondernemen en uit die zelf in stand gehouden slachtofferrol stappen. Alleen jij kiest hoe je met deze situatie om zal gaan.

Ik zal jullie eens heel eerlijk vertellen. De grootste leugen uit mijn jeugd is dus helemaal niet dat geluk het belangrijkste is in deze wereld, maar wel dat je moeder naar boven schreeuwt dat het eten klaar is en je vervolgens beneden ziet dat de tafel nog gedekt moet worden. Fuckers.